Cukrzyca typu 1 u dziecka

Cukrzyca jest częstą chorobą przewlekłą, podczas gdy u dzieci jest trudniejsza niż w wieku dorosłym. Kiedy dziecko pojawia się w dziecku, cała rodzina musi dostosować się do tego problemu. Dlaczego u dziecka rozwija się cukrzyca i jaka jest różnica między typem 1 a tą chorobą?

Z reguły w cukrzycy pierwszego typu objawy nasilają się dość szybko. W ciągu zaledwie kilku tygodni stan dziecka pogarsza się tak bardzo, że pilnie udaje się do zakładu opieki zdrowotnej. Dlatego bardzo ważne jest, aby być w stanie rozpoznać pierwsze objawy choroby, w tym:

1. Ciągłe pragnienie. Pojawia się z powodu odwodnienia tkanek ciała, ponieważ organizm próbuje rozcieńczyć glukozę krążącą we krwi, wyciągając z nich wodę. Dziecko prosi o picie wody lub innych napojów w dużych ilościach.
2. Częste oddawanie moczu. Rodzice zauważają, że dziecko jest bardziej skłonne do pójścia do toalety iw nocy.
3. Nagła utrata wagi. Źródło energii (glukoza) przestaje przenikać do komórek ciała, dlatego wzrasta zużycie tkanki tłuszczowej i białkowej. W rezultacie dziecko przestaje przybierać na wadze, ale przeciwnie, szybko traci na wadze.
4. Zmęczenie Rodzice zauważają letarg i słabość dziecka z powodu braku energii.
5. Zwiększony głód. Wynika to również z braku glukozy w tkankach, więc przy dużym spożyciu pokarmu dziecko nie może się nasycić. Jeśli stan dziecka pogorszy się tak bardzo, że zaczął rozwijać kwasicę ketonową, jego apetyt spadnie.
6. Problemy ze wzrokiem. Ze względu na odwodnienie soczewki u dziecka, mgła może pojawić się przed oczami i zaburzenia widzenia.
7. Uszkodzenie infekcji grzybiczej. Małe dzieci mają ciężko dającą się wyleczyć wysypkę na pieluchy, a dziewczęta mogą rozwinąć pleśniawki.

Prawdziwe przyczyny rozwoju u dzieci pierwszego typu cukrzycy, naukowcy jeszcze nie zidentyfikowali. U chorego dziecka układ odpornościowy, który musi zwalczać niebezpieczne zarazki i wirusy, nagle zaczyna wywierać destrukcyjny wpływ na trzustkę (w szczególności komórki odpowiedzialne za syntezę insuliny).

Ustalono, że istnieje genetyczna predyspozycja do wystąpienia cukrzycy typu 1, dlatego w obecności choroby wśród krewnych zwiększa się ryzyko wystąpienia takiej patologii u dziecka.

Czynniki ryzyka rozwoju cukrzycy typu 1 obejmują:

• Obecność cukrzycy insulinozależnej u kogoś z bliskich krewnych (choroba dotyczy zarówno rodziców, jak i sióstr lub braci).
• Infekcje spowodowane wirusami. Szczególnie często cukrzyca rozwija się po dotknięciu wirusem Coxsackie, wirusem cytomegalii, wirusem Epsteina-Barra lub wirusem różyczki.
• Niska witamina D.
• Niepotrzebnie wczesne karmienie mlekiem krowim lub produktami zbożowymi.
• Zużycie wody o zwiększonej zawartości azotanów.

Hormon insuliny powstaje w komórkach trzustki. Główną funkcją insuliny jest pomoc w przechodzeniu glukozy do komórek, w których ten węglowodan jest wykorzystywany jako paliwo.

W wymianie glukozy i insuliny występuje stała informacja zwrotna. U zdrowego dziecka po spożyciu insulina jest uwalniana do krwi, co powoduje obniżenie poziomu glukozy (glukoza z krwi dostaje się do komórek). Prowadzi to do zmniejszenia produkcji insuliny, dzięki czemu ilość glukozy we krwi nie zmniejsza się zbytnio. Jednocześnie glukoza jest magazynowana w wątrobie, tak że poziom cukru utrzymuje się na normalnym poziomie - podczas silnego spadku poziomu we krwi cząsteczki glukozy są uwalniane z wątroby do krwi.

Ważne jest, aby określić, czy dziecko ma cukrzycę, a także jaki rodzaj choroby. Jeśli podejrzewa się dziecko o cukrzycę typu 1, oddaj krew, aby określić stężenie glukozy. Jeśli wskaźnik przekracza 6,1 mmol / l, analiza jest przeprowadzana jeszcze raz, aby potwierdzić diagnozę, a także zalecić dodatkowe testy.

Aby upewnić się, że tak naprawdę jest typ 1, zalecany jest test przeciwciał. Gdy to badanie wykryje przeciwciała na insulinę lub komórki trzustki we krwi dziecka, potwierdza obecność cukrzycy typu 1.

W przeciwieństwie do cukrzycy typu 2, przy pierwszym typie, objawy będą się rozwijać bardziej aktywnie, choroba może rozpocząć się w dowolnym wieku i dla dowolnej masy ciała. Ciśnienie krwi nie zostanie zwiększone, a autoprzeciwciała zostaną wykryte we krwi dziecka.

Celem leczenia cukrzycy pierwszego typu jest zapewnienie dziecku możliwości normalnego rozwoju, uczęszczania do zespołu dziecięcego, aby nie czuć się wadliwym w porównaniu ze zdrowymi dziećmi. Ponadto, leczenie powinno mieć na celu zapobieganie poważnym powikłaniom cukrzycy, tak aby takie ciężkie objawy były tak odległe, jak to możliwe.

Ponieważ cukrzyca typu 1 jest spowodowana brakiem insuliny, zastrzyki z insuliny są głównym leczeniem tej choroby. Istnieje wiele rodzajów preparatów insuliny o różnym czasie działania. Do wprowadzenia insuliny należy używać specjalnych strzykawek z cienkimi igłami, a także długopisów strzykawkowych. Opracowano również specjalne urządzenia, które dostarczają hormon w małych porcjach - pompy insulinowe.

Wielu rodziców interesuje się tym, czy nie można nakłuć dziecka insuliną, a przynajmniej nie robić tego codziennie. Jest to możliwe tylko przy ścisłej diecie niskowęglowodanowej, jeśli niedawno rozpoznano cukrzycę u dziecka. Posiłki z minimalną ilością węglowodanów pozwalają osiągnąć długoterminową remisję.

Wszystkie powikłania cukrzycy typu 1 dzielą się na ostre, które muszą być leczone natychmiast, jak również przewlekłe, które przy odpowiednim leczeniu mogą być utrzymywane tak dalece, jak to możliwe. Powikłania, które pojawiają się ostro obejmują kwasicę ketonową, a także hipoglikemię.

Przewlekłe powikłania choroby dotykają serca, układu nerwowego, nerek, oczu, skóry, kości i innych narządów i tkanek. Choroba prowadzi do pojawienia się retinopatii, pogorszenia przepływu krwi w nogach, osteoporozy, nefropatii, dusznicy bolesnej, neuropatii i wielu innych patologii. Aby zapobiec powikłaniom cukrzycy typu 1, ważne jest ciągłe monitorowanie poziomu glukozy i coroczne badanie.

Skuteczne skuteczne metody zapobiegania pierwszemu typowi cukrzycy nie istnieją. Dzięki testom genetycznym możliwe jest zidentyfikowanie podatności dziecka na tę patologię, ale nie będzie to dokładne potwierdzenie, że dziecko jest chore, a także nie może zapobiec rozwojowi choroby.