Bezpłatne IVF w OMS: Jak uzyskać kwotę

Procedura zapłodnienia in vitro jest skomplikowana i dość kosztowna. Średnio w 2018 r. Koszt protokołu IVF w Rosji zaczyna się od 140-150 tysięcy rubli. Nie każda rodzina, która marzy o spadkobiercach, będzie mogła znaleźć takie sumy. Mogą przyjść z pomocą obowiązkowego programu ubezpieczeń zdrowotnych - możesz dokonać bezpłatnego IVF w Rosji w ramach polityki OMS. Jak uzyskać kwotę na sztuczne zapłodnienie, wyjaśnimy w tym artykule.

Pierwszy IVF został z powodzeniem wykonany przez brytyjskich specjalistów w 1978 roku. Urodziła się dziewczyna. W 1985 r. W ZSRR urodziło się dwoje dzieci „z probówki” - w Moskwie, dziewczynie, aw Leningradzie - chłopcu. Przed procedurą „zerową” procedura była wypłacana wyłącznie przez państwo i nie była wspierana finansowo.

W 2010 r. Prezydent Rosji przedstawił zadanie zwiększenia wskaźników demograficznych. W związku z tym program IVF został włączony do państwowej strategii podnoszenia wskaźnika urodzeń. Istnieją dwa główne programy IVF - jeden na poziomie federalnym, drugi działa w każdym określonym regionie.

Od 2012 r. W Rosji podjęto decyzję o subsydiowaniu IVF w przypadkach, gdy jest to konieczne i pokazywane jałowej parze.

Na szczeblu federalnym podejmowana jest coroczna decyzja o przydzieleniu pewnej liczby kontyngentów na IVF regionom.

W 2018 r. Ich liczba znacznie wzrosła, co oznacza, że ​​szanse na szczęście dla rosyjskich kobiet i mężczyzn, którzy sami nie mogą począć dziecka, są większe.

Procedura przyznawania kwot jest regulowana przez Rezolucję Rządu Federalnego nr 1074, która, nawiasem mówiąc, reguluje wszystkie inne gwarancje państwowe bezpłatnej opieki medycznej w naszym kraju. Procedurę rejestracji i przyjmowania par do IVF reguluje rozporządzenie Ministerstwa Zdrowia Rosji z 30 sierpnia 2012 r., Które potocznie nazywa się po prostu „107N”.

Finansowanie z budżetów federalnych i regionalnych obejmuje zarówno cały program IVF jako całość, jak i płatności za poszczególne etapy. W niektórych przypadkach nawet użycie jaj dawcy i nasienia jest opłacane przez państwo. Oczywiście wiele niepłodnych par marzy o uzyskaniu takiej darmowej próby. Ale w praktyce okazuje się, że ustalanie kwot nie jest tak prostą sprawą.

Warunki przyznawania kwot na sztuczne zapłodnienie, określone w dekrecie federalnym, oraz warunki ustalone w danym regionie, mogą się różnić, ale tylko nieznacznie. Przed podjęciem decyzji koniecznie zapoznaj się z regionalnym programem IVF, przeczytaj wszystkie ograniczenia i warunki niezbędne do uzyskania takiej opieki medycznej.

Na początek dokumenty, które potwierdzą fakt niepłodności. Aby je uzyskać, kobieta powinna udać się do przychodni przedporodowej w miejscu zamieszkania, a mężczyzna powinien udać się do urologa w klinice w miejscu zamieszkania, skarżąc się na brak ciąży przez ponad rok naturalnych prób poczęcia dziecka.

Lekarze zalecają kilka testów. Zgodnie z zarządzeniem Ministerstwa Zdrowia Rosji, sama analiza nie wystarczy. Na podstawie badania lekarz sporządzi wyciąg (próbka wyciągu jest przedstawiona w załączniku do wyżej wymienionego rozporządzenia Ministerstwa Zdrowia) Oświadczenie jest wysyłane do specjalnej komisji, która tworzy rejestr oczekującej pomocy reprodukcyjnej w regionie. Jeśli komisja, po przeanalizowaniu twoich analiz i wyników ankiet, zakończy pozytywnie, twoja rodzina zostanie wpisana do rejestru, para zostanie wysłana do przygotowania się do IVF.

Małżeństwo będzie mogło samodzielnie dowiedzieć się o promocji kolejki, ponieważ portal regionalnego organu wykonawczego będzie koniecznie pokazywał w czasie rzeczywistym kolejkę do IVF w temacie Federacji, tylko zamiast nazw pacjentów są specjalne kody. Każda kobieta ma przypisany indywidualny szyfr.

Komisja zapewni małżonkom nie tylko szyfr i skierowanie, ale także listę klinik i centrów medycznych, które współpracują z IVF w OMS. Podczas gdy para czeka na swoją kolej, będą musieli wybrać jedną klinikę z listy, której ufają w procedurze.

Po dokonaniu wyboru para pisze odpowiednie oświadczenie do komisji i otrzymuje skierowanie do samej kliniki, którą wskazali w dokumentach. Po wizycie w placówce medycznej staje się jasne, jak długo czekać na zabieg.

Decyzja komisji nie zawsze jest pozytywna. Czasami można odmówić przyjęcia kwoty.

Powody odmowy:

• Naruszenie przez lekarza, który dostarczył wyciąg, kolejność dokumentów. W takim przypadku wystarczy powtórzyć wyciąg zgodnie z próbką Ministerstwa Zdrowia i ponownie przesłać go do komisji.
• Zidentyfikowano przeciwwskazania do zabiegu i zdarza się to znacznie częściej.

Przeciwwskazaniami, które dają komisji prawo do odmowy, są:

• gruźlica;
• wirusowe zapalenie wątroby, w tym w okresie zaostrzenia;
• Zakażenie HIV u kobiet na etapie pierwotnych i wtórnych objawów (w stanie remisji lub objawów subklinicznych, decyzja jest zmieniana);
• syfilis u któregokolwiek z partnerów (z lekarstwem, rozwiązanie można zmienić na pozytywne);
• rak u kobiety;
• łagodne guzy macicy lub jajników (po usunięciu decyzja może zostać zmieniona);

• anatomiczne wady macicy (wrodzone lub pourazowe), które zakłócają noszenie dziecka;
• ciężka cukrzyca;
• choroba psychiczna wymagająca epizodycznego lub systematycznego leczenia lekami psychoaktywnymi;
• wady serca, zmiany reumatyczne, miokardiopatia;
• historia operacji serca, w tym te związane z wymianą zastawek i innymi zaawansowanymi technikami;
• udar, historia zawału serca;
• drugi i trzeci etap nadciśnienia;
• marskość i zwyrodnienie wątroby;
• ciężka choroba nerek;
• patologie ginekologiczne zapobiegające ciąży - polipy, mięśniaki (po zabiegu można zmienić werdykt komisji);
• idiopatyczne, niewykryte przyczyny niepłodności (IVF można przeprowadzić wyłącznie zgodnie z programem federalnym, program regionalny zostanie odrzucony).

Wszystkie analizy, które para przechodzi na pierwszym etapie dokumentacji, mają swój własny okres przedawnienia. Dlatego czasami niepowodzenie może być związane z opóźnionymi wynikami jakichkolwiek testów klinicznych.

Skorzystaj z kwot dla obywateli IVF Rosji, którzy osiągnęli wiek pełnoletności, którzy mają paszport i politykę OMS. W tym przypadku fakt niepłodności jednego lub obojga małżonków musi być potwierdzony zaświadczeniami lekarskimi i wnioskiem lekarza w miejscu zamieszkania. Wcześniej zapłodnienie in vitro nie pozwalało parom, które nie są w oficjalnie zarejestrowanym małżeństwie, ani kobietom, których wiek przekracza 39 lat. Teraz takie ograniczenia zostały usunięte.

Kwota, zgodnie z zarządzeniem Ministerstwa Zdrowia, może być również uzyskana przez samotną kobietę, która nie ma stałego partnera seksualnego, a także samotnego mężczyznę, jeśli wyraża zamiar zostania ojcem dziecka, które tworzy dla niego zastępczą matkę. Ważnym warunkiem jest to, że samotni rodzice nie powinni mieć własnych dzieci.

Ograniczenia wiekowe, jak już wspomniano, usunięto. Teraz kobiety w każdym wieku mogą otrzymać kwotę, jeśli mają wskazania i nie ma przeciwwskazań do otrzymania takiej pomocy medycznej. Ważność otrzymanej kwoty - do końca roku kalendarzowego. Kilka dostępnych tak wielu prób, jakie są konieczne do rozpoczęcia ciąży, ponieważ limit liczby bezpłatnych protokołów jest również anulowany. Każdy nowy protokół będzie musiał otrzymać nowy kierunek.

Nie każda niepłodność ujawniona u mężczyzn i kobiet wymaga stosowania drogich i pracochłonnych technologii wspomagających reprodukcję. W większości przypadków małżonkowie mogą pomóc innym metodom - medycznym, chirurgicznym.

IVF jest zalecany, gdy para była leczona, ale nie przyniosło to rezultatów iw ciągu roku po zakończeniu leczenia ciąża nie nadeszła. W przypadku kobiet w wieku powyżej 35 lat okres oczekiwania na skuteczność leczenia podstawowego zostaje skrócony do sześciu miesięcy.

W związku z tym pacjenci o następujących kwalifikują się do IVF w ramach polityki dotyczącej funduszy regionalnych lub federalnych:

• niedrożność jajowodów, brakujące rury, nieusuwalne zrosty w nich;
• zaburzenia endokrynologiczne, które zapobiegają ciąży (wygaszenie czynności jajników, ich niedostateczne funkcjonowanie, zaburzenia miesiączkowania, których nie można było wyeliminować innymi sposobami);
• brak jajników;
• Zakażenie HIV u jednego z partnerów;
• męskie czynniki niepłodności, w których naturalne poczęcie nie jest możliwe;
• niepłodność o niewykrytej genezie;
• inne przyczyny niepłodności, które nie są sprzeczne z listą przeciwwskazań do procedury dla CHI.

Jeśli chodzi o dokumenty, najtrudniejsze będzie zebranie listy niezbędnych badań - jest to imponujące. Reszta mężczyzn i kobiet nie będzie potrzebowała specjalnych certyfikatów. Jeśli zebrane zostaną wszystkie analizy z listy, należy dołączyć do nich następujące dokumenty:

• kopia i oryginalny paszport każdego małżonka;
• kopia i oryginalna polityka OMK obu małżonków;
• kopia i oryginał pacjenta lub SNILS pacjenta;
• decyzja komisji przedmiotu Federacji o przyjęciu na listę oczekujących lub decyzja komisji federalnej;
• skierowanie do IVF (z konsultacji kobiet w miejscu zamieszkania);
• oświadczenie pacjenta (i jego małżonka, jeśli istnieje) na temat procedury IVF z obowiązkowym wskazaniem wszystkich danych paszportowych, numerów i serii innych dokumentów wymienionych powyżej.

Ten pakiet dokumentów jest dostarczany bezpośrednio do wybranej instytucji medycznej.

Szczegółowa lista testów wymaganych do bezpłatnego IVF jest również regulowana rozporządzeniem Ministerstwa Zdrowia, o którym wspomniano powyżej. Lekarze w tej dziedzinie niczego nie wymyślają, po prostu nie mają prawa odejmować ani rozszerzać listy istniejącej w oficjalnym źródle. Może być uzupełniany lub rozszerzany tylko zgodnie z warunkami programu regionalnego. Każdego roku specjaliści z regionalnych ministerstw zdrowia dokonują przeglądu i mogą dokonywać zmian.

W 2018 r. W większości regionów konieczne było zaliczenie następujących testów w celu potwierdzenia diagnozy:

• badanie krwi na obecność hormonów u kobiety (konieczne jest badanie poziomu prolaktyny, gonadotropin, hormonów steroidowych, AMH);
• USG macicy i przydatków;

• diagnostyczna laparoskopia jajowodów (jeśli kobieta odmawia wykonania laparoskopii, wykonać histerosalpinografię lub echo-histerosalpinoskopię kontrastową);
• badanie histeroskopowe macicy, w razie potrzeby biopsja endometrium;
• spermogram męża lub partnera;
• testy dla mężczyzn i kobiet na HIV, syfilis, wirusowe zapalenie wątroby i zakażenia układu moczowo-płciowego.

Na etapie przygotowawczym do samej procedury IVF, która została już zatwierdzona przez komisję, para powinna również przejść inne testy. Lista egzaminów dla kobiet jest określona w rozporządzeniu Ministerstwa Zdrowia Rosji, pozostaje niezmieniona, ale poszczególne kliniki mogą wymagać dodatkowych badań, Dlatego lista powinna być sprawdzona z zaleceniami instytucji medycznej:

• badania krwi na obecność wirusa HIV, kiły, wirusowego zapalenia wątroby typu B i C, antygenów opryszczki pospolitej we krwi;
• rozmaz z dróg rodnych na mikroflorę i zakażenia, w tym typowe rodzaje grzybów;
• ogólne i biochemiczne badania krwi, a także określenie czynników hemostazy (koagulogram);
• analiza moczu;
• USG narządów miednicy;
• mammografia (dla kobiet powyżej 35 roku życia);
• USG piersi (kobiety poniżej 35 lat);

• prześwietlenie płucne (jeśli nie zostało wykonane w ciągu roku);
• elektrokardiogram;
• Konsultacje genetyki i analizy kariotypowania (dla kobiet, które mają przypadki genetycznych lub chromosomalnych nieprawidłowości wśród krewnych, a także dla wszystkich kobiet powyżej 35 roku życia);
• krew do zakażenia TORCH (różyczka, toksoplazmoza, wirus cytomegalii i opryszczka);
• cytologia szyjki macicy;
• konsultacja endokrynologa, ultrasonografia tarczycy, nadnercza (kobiety z rozpoznanymi zaburzeniami hormonalnymi).

Mężczyźni muszą odzyskać spermogram. Ponadto powinni również wykonać badania krwi w kierunku HIV, kiły, zakażeń tułowia, ogólnych i biochemicznych badań krwi, analizy moczu, prześwietlenia klatki piersiowej, jeśli nie zostały wykonane wcześniej w ciągu ostatnich 12 miesięcy.

Obaj partnerzy oddają krew dla grupy i czynnik Rh. Wspólny apel do genetyki jest obowiązkowy dla par, w których krewni męża mają również przypadki chorób dziedzicznych. Kariotypowanie odbywa się w tym przypadku dla obu małżonków. Jeśli podejrzewa się sterylność idiopatyczną, para dokonuje analizy niezgodności genetycznej.

Ponadto wszystkie pary będą potrzebowały opinii lekarza przed przystąpieniem do protokołu IVF, który wyda je dopiero po pełnym badaniu i zapewnieniu wszystkich powyższych analiz.

Kwota finansowania protokołu IVF zmienia się co roku. W 2018 r. Kwota federalna przewiduje wypłatę 141 tys. Rubli. Jeśli koszt IVF dla danej pary przekracza tę kwotę, małżonkowie będą musieli dodatkowo zapłacić z własnej kieszeni.

Ceny IVF w różnych regionach Rosji są różne: najdroższe protokoły w Moskwie i Petersburgu (od 180 do 270 tys. Rubli), najbardziej lojalne ceny w regionie Wołgi i Syberii (od 140 do 200 tys. Rubli).

Ogólnie koszt zależy od ilości opieki reprodukcyjnej wymaganej przez daną parę. Tak więc IVF w cyklu naturalnym przejdzie 90-120 tysięcy rubli. Kwota ta obejmuje przesadzanie zarodków. Krótki protokół typu stymulowanego średnio kosztuje 150 tysięcy rubli. Ta ilość obejmuje stymulację pęcherzyków hormonalnych, a także stymulację dojrzewania jaj, 4-5 badań USG w celu oceny dojrzewania pęcherzyków, a także nakłucie jajników, zapłodnienie i przesadzenie zarodków.

Długotrwały protokół IVF jest znacznie droższy, w którym przed stymulacją jajników wykonuje się wstępne przygotowanie hormonalne gruczołów płciowych. Średni koszt długiego protokołu ECO wynosi 170-230 tysięcy rubli.

Jeśli zostanie pokazana diagnostyka przedimplantacyjna (badania i wybór najlepszych zarodków), to zwiększa to koszt protokołu o 40-150 tysięcy rubli. Jeśli zapłodnienie jest trudne ze względu na słabe wyniki męskiego spermogramu, może być konieczne wstrzyknięcie spermoplazmatyczne plemników, w którym najzdrowsze plemniki są wstrzykiwane bezpośrednio do jaja ręcznie. ICSI zwiększa koszt protokołu o kolejne 30-40 tysięcy rubli.

Tak więc procedura dla pary raczej nie będzie całkowicie bezpłatna, ponieważ kwota przewidziana w budżecie na kwotę nie jest wystarczająca, aby zapłacić za cały protokół etapami. Dlatego w recepcji u specjalisty ds. Płodności ważne jest, aby natychmiast ustalić koszt protokołu, wybrać, która część powinna zostać zapłacona przez MLA, i jakie kroki para zobowiązuje się zapłacić we własnym zakresie.

Kriokonserwacja pozostałych jaj, plemników, zarodków nie była wcześniej objęta obowiązkowym ubezpieczeniem medycznym, trzeba było za to zapłacić. Zamrażanie może znacznie ułatwić i obniżyć koszty następnej próby pary, jeśli nie możesz zajść w ciążę za pierwszym razem, i może być przydatne, jeśli para chce zajść w ciążę po kilku latach. Dlatego od 2018 r. Kriokonserwacja może być również opłacana przez politykę MHI za pomocą środków kwotowych. Zgodnie z polityką dawcy jaj lub nasienia nie mogą być opłacone, jeśli są konieczne.

Tak więc całkowity koszt protokołu należy odjąć 141 tysięcy rubli. Otrzymana różnica będzie kwotą dodatku, którą sami pacjenci będą musieli zapłacić.

Zamówienie Ministerstwa Zdrowia z 30 sierpnia 2012 r. Wyraźnie wskazuje, w jaki sposób usługi mogą być opłacane przez fundusze przydzielone przez budżet regionalny lub federalny. Ta lista zawiera:

• Stymulacja superowulacji w celu wytworzenia większej liczby jaj, które można zapłodnić. Usługa obejmuje koszt leków.
• Nakłucie pęcherzyków i zbieranie komórek jajowych. Procedura obejmuje koszt znieczulenia.
• Nawożenie jaj przez plemniki w laboratorium embriologii. Cena obejmuje wstępną ocenę komórek rozrodczych i ich czyszczenie.
• ICSI.
• Hodowla zarodków (w ciągu 2-6 dni według wskazań).
• Przeniesienie zarodka do jamy macicy.
• Kriokonserwacja pozostałych zarodków (opcjonalnie).

Po umieszczeniu zarodków w macicy kobiety protokół uznaje się za kompletny.O jego sukcesie lub porażce będzie można oceniać dopiero po 14-21 dniach, kiedy kobieta może wykonać badania krwi na obecność hCG i pierwszego badania USG. Ta diagnoza ciąży nie jest już uwzględniona w protokole i jest opłacana przez samych pacjentów.

Na etapie, w którym trwają przygotowania do stymulacji (pierwszy etap) i na końcu protokołu, wszystkie testy, które mogą być potrzebne, oraz leki, które można przepisać dodatkowo, nie są wliczane w koszt ubezpieczenia i zostaną wypłacone.

Jeśli para chce uratować zamrożone jajka, zarodki i plemniki do następnej próby lub w innym przypadku, przechowywanie będzie musiało być opłacone osobno. Średnio kosztuje 1-3 tys. Rubli za każdy miesiąc przechowywania.

Jeśli nie jest możliwe uzyskanie nasienia w naturalny sposób masturbacji, jest ono pobierane przez biopsję jąder. Ta interwencja chirurgiczna nie jest również opłacana przez fundusze kwotowe.

Badania genetyczne embrionów na etapie ich uprawy w celu wykluczenia chorób dziedzicznych, określania płci (w przypadkach, gdy małżonkowie mają choroby genetyczne związane z chromosomem płciowym) również nie mogą być opłacane przez OMS i odnoszą się do własnych kosztów pacjenta.

Procedura obowiązująca lekarzy i pacjentów w zakresie wspomaganej opieki rozrodczej jest również określona przez istniejące ramy regulacyjne. Po tym, jak para przeszła wszystkie testy i egzaminy niezbędne do wejścia do protokołu, przypisywana jest data wpisu do protokołu. Poinformowanie małżonków o wyrażeniu zgody na procedurę i są ostrzegani o możliwych konsekwencjach.

Przede wszystkim są informowani o skuteczności IVF. Niestety, nie jest wysoka. Ani na zasadzie odpłatności, ani w ramach polityki OMS, lekarze nie będą w stanie zagwarantować, że ciąża na pewno przyjdzie. Po pierwszej próbie IVF ciążę rozpoznaje się u około 35% kobiet poniżej 35 roku życia, a ich stan zdrowia jest całkiem zadowalający. Co do reszty, próba zapłodnienia in vitro nie powiedzie się, a to powinno być moralnie przygotowane z wyprzedzeniem.

Po podpisaniu wszystkich dokumentów lekarz podaje ogólne zalecenia dotyczące przygotowania do protokołu: para musi stosować się do zdrowego stylu życia, jeść w pełni, przyjmować witaminy i, jeśli to konieczne, preparaty poprawiające jakość komórek rozrodczych.

Przy długim protokole terapia hormonalna jest przepisywana kilka tygodni przed następną miesiączką, a krótka - bezpośrednio po zakończeniu następnej miesiączki. Po pierwsze, zastrzyki i pigułki hormonalne osiągają wzrost kilku pęcherzyków, podczas gdy w cyklu naturalnym powstają tylko 1-2. Gdy badanie ultrasonograficzne wykazuje, że występują co najmniej trzy pęcherzyki i mają ponad 16 mm wielkości, preparat hCG wstrzykuje się w celu najwcześniejszego dojrzewania jaj.

36 godzin po wstrzyknięciu jajniki są nakłute. W tym przypadku kobiecie podaje się znieczulenie ogólne. Zawartość pęcherzyków z cienką igłą przez tylną ścianę pochwy jest ekstrahowana do specjalnych pojemników, które są wysyłane do laboratorium embriologicznego. Po 4-6 godzinach do szalek Petriego dodaje się skoncentrowane i oczyszczone plemniki z jajkami i oczekuje się nawożenia. W razie potrzeby ręczne nawożenie odbywa się na tym etapie przy użyciu metod ICSI lub IMSI.

Dzień później embriolog zlicza liczbę powstałych zarodków. Hodowla trwa od 2 do 5 dni. Liczba jaj wyszczególnionych z pacjentem jest przenoszona do jamy macicy. Jest to bezbolesna i dość szybka procedura. Przez cewnik zarodki wprowadza się przez kanał szyjki macicy do macicy za pomocą jednorazowej strzykawki. Kobieta ma przepisane leki progesteronowe wspomagające implantację. Pozostałe zarodki mogą zamarznąć.

Jeśli pierwsza próba zakończyła się niepowodzeniem, kobieta może ubiegać się o drugą kwotę, ponieważ kosztowna procedura musi zostać zakończona. Para może ponownie ubiegać się o udział w programie w dowolnym momencie po nieudanej pierwszej próbie. Może brać udział zarówno w programach regionalnych, jak i federalnych.

Powtarzające się IVF nie musi przejść tych testów, których ważność jest wystarczająco długa (od sześciu miesięcy lub dłużej), dlatego projekt może zająć mniej czasu i zaoszczędzić pieniądze. Jednakże okres oczekiwania na kontyngent może być inny - zależy to od liczby kwot przydzielonych przez regiony lub przez rząd Federacji Rosyjskiej na bieżący rok.

Biorąc pod uwagę cały czas wymagany do zebrania informacji i oczekiwania na miejsce w rejestrze, pary, według opinii, mogą wykonywać 1-2 próby rocznie. Pod względem liczby prób prawo nie ogranicza.

Według opinii, trudności z rejestracją kwot dla IVF są wystarczające, począwszy od etapu uzyskania skierowania, a kończąc na wyborze kliniki. Niektóre instytucje nie przyjmują pacjentów z skierowaniem kwotowym. Mogą odmówić IVF z różnych powodów - niskiego poziomu AMH, obecności zagrożeń genetycznych i patologii itp. Następnie para musi szukać innej kliniki, która zabierze je na leczenie.

Brak informacji o tym, na co pary mogą liczyć na MLA, a co nie, nie pozwala czasem obiektywnie ocenić ich możliwości finansowych i innych. Lekarze w klinikach przedporodowych mają czasami niewielką ilość informacji na temat tego, co i jak będzie potrzebna do zapłodnienia in vitro, ograniczając się jedynie znajomością zasad ubiegania się o skierowanie.

W następnym filmie główny lekarz III Wydziału Kliniki „Medycyna” opowiada o głównych krokach, jakie musi podjąć kobieta, jeśli chce za darmo dołączyć do programu zapłodnienia in vitro za pośrednictwem systemu OMS.