Jak usunąć dziecko z depresji i na jakiej podstawie można go podejrzewać?

Nie ma nic smutniejszego dla rodziców niż widzieć dziecko w stanie depresji. Ale tak się złożyło, że ten termin psychiatryczny jest coraz częściej wykorzystywany nierozsądnie zarówno przez dorosłych, jak i dzieci. Często mówimy o złym nastroju - depresji. W rzeczywistości okresy stresu i nieistotnego nastroju nie są związane z depresją kliniczną. Ale prawdziwa depresja koniecznie wymaga pomocy lekarza. W tym artykule omówimy, w jaki sposób rodzice mogą zidentyfikować depresję u dziecka i jak pomóc mu wyjść z tego stanu.

Dzieciństwo i depresja dorosłych są poważnymi zaburzeniami psychicznymi, których głównym przejawem jest nie tylko zły nastrój przez długi czas, ale także utrata możliwości cieszenia się tym, co lubisz. Ta kliniczna depresja ma charakterystyczne objawy i dlatego jest łatwa do zidentyfikowania. Musisz to zrozumieć depresja u dzieci nie jest częstym zjawiskiem. Ona zwykle nosi sytuacyjny charakter i jest tymczasową reakcją psychiki dziecka na zdarzenia niepożądane. Depresja kliniczna, podatna na przewlekłe, trwające całe życie, zwykle zaczyna się w okresie dojrzewania, czyli od 11-12 lat i starszych.

Psychiatrzy depresyjni odnoszą się do grupy zaburzenia afektywne. Jest dobrze uleczalna, jeśli pomoc jest udzielana w odpowiednim czasie.

Samo słowo pochodziło z łacińskiego „zmiażdżenia”. Jest to stan depresyjny, który odróżnia dzieci z depresją od rówieśników. W całkowitej masie dziecięcych zaburzeń psychicznych depresja stanowi około 15%. Niedawno dzieci psychiatrów zaczęły alarmować - częstsze są przypadki prawdziwej depresji dziecięcej. Tak więc u dzieci w wieku poniżej 3 lat częstość występowania choroby wynosi około 0,7% całkowitej liczby dzieci, a w okresie dojrzewania częstość występowania sięga 23%.

Jeśli u dorosłych przyczyna depresji jest prawie niemożliwa do ustalenia w połowie przypadków, u dzieci jest to nieco łatwiejsze, ponieważ do pewnego wieku zaburzenie afektywne nie jest zazwyczaj charakterystyczne dla zdrowego dziecka ze względu na organizację psychiki i układu nerwowego.

Jeśli chodzi o dzieci w wieku poniżej trzech lat, depresja w tym przypadku prawie zawsze ma charakter patologiczny i zazwyczaj wiąże się z jednym z następujących czynników.

• Uszkodzenie centralnego układu nerwowego. Zaburzenia nastroju w tym przypadku są ściśle związane z uszkodzeniem komórek mózgowych. Obserwuje się to podczas długotrwałego niedotlenienia podczas ciąży, jeśli dziecko miało infekcję wewnątrzmaciczną, jeśli w trakcie porodu doświadczył uduszenia, ostrego niedotlenienia, a także po urodzeniu w przypadku ciężkiego ciężkiego zapalenia opon mózgowych i innych neuroinfekcji. Stan, w którym mózg cierpi na brak tlenu, jest szczególnie niebezpieczny, ponieważ często prowadzi do depresji mózgowej noworodka.
• Relacje patologiczne. Depresja anaklitowa czasami rozwija się u dzieci w wieku 6–15 miesięcy, jeśli są one oddzielone od matki, depresja reaktywna jest bardziej charakterystyczna dla dzieci w wieku 2–2,5 lat, które są oddzielone od swoich rodzin, które, jeśli nie były gotowe do uczęszczania do przedszkola, zostały im przekazane itp.Na tle braku uwagi matki depresja u dziecka rozwija się dość szybko. Przyczyną patologii psychicznej może być przemoc w rodzinie, skandale, ciężka sytuacja emocjonalna, agresja bliskich.
• Dziedziczność. Predyspozycje do zaburzeń depresyjnych są również dziedziczone. Nie jest konieczne, aby dziecko kobiety cierpiącej na zaburzenia psychiczne, uzależnienie od narkotyków, alkoholizm miało afektywne zaburzenia psychiczne, ale prawdopodobieństwo tego jest dość wysokie.

Gdy tylko dziecko osiągnie wiek przedszkolny, otrzymuje pierwsze doświadczenie interakcji ze społeczeństwem - jest to początek jego wizyty w przedszkolu, sekcjach, kręgach. W tym wieku wcześniej wesołe dziecko może zacząć cierpieć na depresję z takich powodów.

• Postawa rodziców i ich styl edukacji. Przemoc, nadmierna kontrola, zbyt duża troska, a także obojętność, brak zainteresowania sukcesem dziecka w jego sprawach mogą prowadzić do utraty zainteresowania i znaczenia wszystkiego, co się dzieje. W takim przypadku dziecko może mieć depresję z niepokojem.
• Relacje partnerskie. Dzieci, którym trudno budować relacje z własnym rodzajem, doświadczają ciągłego stresu, który powoduje alienację, próby uniknięcia komunikacji, izolacji i w wyniku depresji.
• Konflikty rodzinne i niezdrowy klimat psychologiczny, w którym dziecko nie czuje się bezpiecznie w domu.

Dzieci w wieku szkolnym mogą doświadczać depresji klinicznej z tych samych powodów tylko relacje między uczniami a nastolatkami są skomplikowane, a mechanizm upośledzenia umysłowego komplikuje się. Często dzieci „wypalają się” i tracą zainteresowanie własnym życiem na tle zwiększonych wymagań ze strony rodziców, nauczycieli, znacznych obciążeń podczas zajęć szkolnych i pozaszkolnych. Im częściej dziecko jest podatne na depresję, aby stawić czoła niepowodzeniom, tym szybciej postępuje choroba psychiczna.

Na poziomie fizjologii, biochemii depresja rozwija się u dzieci z niedoborem hormonów serotoniny i noradrenaliny w organizmie. Pod wpływem stresu i uczuć wytwarzany jest kortyzol, którego nadmiar prowadzi również do zaburzeń psychicznych. Istnieje przypuszczenie, że poziom melatoniny wpływa również na prawdopodobieństwo depresji.

Jakie dzieci są najbardziej podatne na depresję:

• przedwczesny
• z wrodzonymi wadami rozwojowymi, anomaliami ośrodkowego układu nerwowego;
• cierpienie na nerwicę;
• trudno przystosować się do nowych okoliczności i warunków;
• podatny na strach, niespokojny, wrażliwy;
• introwertycy.

Dzieci nadal nie wiedzą, jak obiektywnie oceniać swoje emocje, dlatego bardzo trudno jest im sformułować i pozwolić rodzicom wiedzieć, co się z nimi dzieje. Objawy depresji u dzieci są zatem nazywane przebranymi. Ale to nie znaczy, że troskliwa matka nie zobaczy ich, jeśli chce. Faktem jest, że depresja na poziomie psychicznym często objawia się bólami somatycznymi na poziomie ciała, i to takie bóle (które nie mają powodów medycznych ani wyjaśnień) powinny stać się ważnym znakiem ostrzegawczym.

Jeśli mówimy o małych dzieciach, Warto zwrócić uwagę na zwiększony niepokój, prawie nie mija. U dziecka z depresją, sen, słaby apetyt i brak masy ciała są zwykle zaburzone, często obserwuje się zaburzenia wypróżniania (biegunka lub zaparcia), serce bije szybko. Dzieciak skarży się na ból tu i tam, ale badania nie wykazują żadnych zakłóceń w pracy organów i układów. Dzieci nie oszukują, nie wymyślają - naprawdę doświadczają bólu psychosomatycznego.

Dzieci niechętnie chodzą do przedszkola, bez entuzjazmu, myślą o tym, że matka ma iść na weekend do parku lub zoo. Wydają się być obojętni, zewnętrznie spokojni, ale bardzo trudno jest sprawić im radość.

Młodsi uczniowie zaczynają koncentrować się na swoim dziwnym stanie, mogą wymyślać choroby dla siebie. Niepokój wzrasta.Jeśli u dorosłych depresja objawia się głównie rano i powtarza się dzień po dniu dzieci zazwyczaj mają objawy niskiego nastroju wieczorem. Takie dziecko jest trudne do zainteresowania.

Przygnębione nastolatki tracą możliwość cieszenia się nawet ulubionymi rzeczami - muzyką, słodyczami i przyjaciółmi. Nie mogą już zadbać o siebie, przestrzegać norm higienicznych, nie chcą się komunikować, wycofują się w siebie, nie wierzą w swoją siłę, cierpią z powodu niskiej samooceny i nie mają motywacji. Depresja u młodzieży znacząco zwiększa samobójczy czynnik ryzyka.

Cechą charakterystyczną depresji klinicznej jest jej systematyczny charakter. Oznacza to, że epizody spadku nastroju powtarza się codziennie lub prawie codziennie przez co najmniej trzy tygodnie.

Jeśli zauważysz oznaki depresji u dziecka, nie powinieneś polegać na własnej wiedzy na temat psychologii dziecka, a także na wszechwiedzącym Internecie - wychodzenie z depresji samodzielnie nawet dla dorosłych jest bardzo trudnym zadaniem. Dziecko lub nastolatek muszą być pokazane lekarzom - pediatrze, neurologowi, psychiatrze. Tylko ci specjaliści będą w stanie dowiedzieć się, czy występuje depresja, jak jest ciężka i jak ją leczyć.

Głównymi metodami leczenia są psychoterapia i, w razie potrzeby, wsparcie lekowe. Zintegrowane podejście i cierpliwość pomogą wyprowadzić dziecko z tego stanu - leczenie może być długie.

Duże znaczenie ma korekta relacji rodzinnych. Aby pomóc dziecku wyjść z depresji, należy wyeliminować wszystkie czynniki ryzyka, które mogą wpłynąć na jego rozwój i utrzymanie.

Niestety, nawet przy właściwym leczeniu aż 25% dzieci doświadcza nawrotu upośledzenia umysłowego w ciągu roku. W ciągu dwóch lat do 40% dzieci ponownie cierpi na depresję, w ciągu 5 lat do 70% dzieci i nastolatków doświadcza nawrotu. Do 30% dzieci dorasta u dorosłych z chorobą afektywną dwubiegunową.

W przypadku depresji u dzieci i młodzieży patrz poniższy film.