Czym jest sztuczne zapłodnienie i jak wygląda procedura?

Większość małżeństw będących w trakcie wspólnego życia prędzej czy później planuje mieć dzieci. W niektórych zdarza się to naturalnie, bez interwencji medycznej, aw innych w wyniku problemów z układem rozrodczym jednego lub obojga małżonków, za pomocą technologii medycznej. Jedną z najskuteczniejszych metod rozwiązywania problemu niepłodności w naszych czasach jest sztuczne zapłodnienie.

Rozczarowujące statystyki pokazują, że co drugie małżeństwo na świecie doświadcza mniej lub bardziej problemów z poczęciem. Wbrew powszechnemu przekonaniu, że niepłodność kobiet jest znacznie bardziej powszechna, tylko jedna trzecia tych przypadków wynika z upośledzenia funkcji rozrodczych u kobiet.

Obecnie do leczenia niepłodności stosuje się trzy główne technologie sztucznej inseminacji:

• zapłodnienie in vitro (IVF);
• śródskórna iniekcja plemników (ICSI);
• sztuczne zapłodnienie.

Wybór metody sztucznego zapłodnienia przeprowadza indywidualnie lekarz rozrodczy. W tej chwili, według licznych recenzji, najpopularniejszą technologią jest IVF.

Gdy zapłodnienie in vitro pojawia się poza ciałem matki, powinno to nastąpić podczas naturalnego zapłodnienia.

IVF to dość skomplikowana manipulacja, której skuteczne wdrożenie wymaga użycia dużej liczby środków hormonalnych. Dzięki przyjmowaniu tych leków hamowane są możliwości funkcjonalne jajników i przysadki mózgowej. Podczas terapii hormonalnej ważne jest dokładne monitorowanie zmian zachodzących w organizmie kobiety.

Po otrzymaniu wszystkich danych z badań laboratoryjnych i ostatecznym określeniu metody terapii kobieta zostaje poddana ciągłemu nadzorowi specjalisty. Dynamika wszystkich zmian w układzie hormonalnym pacjenta, zachodzących w wyniku ciągłego stosowania leków hormonalnych, jest kontrolowana za pomocą biochemicznych badań krwi, które należy przyjmować codziennie.

Następnie następuje drugi etap IVF - uprawa i późniejszy zbiór materiału biologicznego dla kobiet. Jak powiedziano, na początkowym etapie przygotowania do zabiegu lek hamuje naturalne tło hormonalne pacjenta. Następnie specjalista przepisuje leki, które mogą aktywnie stymulować owulację. W rezultacie w jajnikach może wyrosnąć około 50 pęcherzyków, w których znajdują się jaja. Następnie staną się materiałem biologicznym, który będzie niezbędny do tej procedury.

Codzienni eksperci odnotowują wzrost pęcherzyków. W tym celu wykonuje się USG jajników. Gdy tylko nadejdzie chwila, kiedy pęcherzyki osiągną rozmiar wymagany do zapłodnienia in vitro, kobieta otrzymuje nakłucie. Oczywiście, jeśli miejsce nakłucia nie znieczula miejsca pobrania wstępnego, taka manipulacja może dostarczyć dość nieprzyjemnych wrażeń.Dlatego też, w większości przypadków, przyjmując nakłucie, lekarze stosują łagodną formę znieczulenia ogólnego. Aby to zrobić, przed zabiegiem pacjent wstrzykuje się do leku żylnego, a po chwili zapada w sen.

Znieczulenie trwa średnio nie więcej niż pół godziny, a procedura nakłucia trwa 5-10 minut.

Po usunięciu komórek są one umieszczane w medium najbardziej odpowiednim do dalszej pracy z nimi.

Jeśli manipulacja się powiedzie, kobieta może wrócić do domu tego samego dnia.

Na trzecim etapie zapłodnienia in vitro, udział ojca nienarodzonego dziecka staje się konieczny - musi on przekazać plemniki w celu zapłodnienia żeńskiej komórki rozrodczej w sztucznym środowisku. Kiedy specjalista IVF otrzymuje wszystkie niezbędne materiały biologiczne, przechodzi bezpośrednio do samej procedury zapłodnienia: męskie i żeńskie komórki rozrodcze umieszcza się w specjalnych probówkach, gdzie powinny się połączyć.

Kiedy zapłodnienie ma miejsce, a embrion zaczyna się aktywnie rozwijać w miejscu komórki macierzystej, musi nadal znajdować się w sztucznie stworzonym środowisku przez kilka dni.

Końcowym etapem zapłodnienia in vitro jest przeniesienie zapłodnionej komórki bezpośrednio do macicy. Ta manipulacja zachodzi również pod wpływem znieczulenia. W jednym zabiegu kobieta może być „zasadzona” z jednego do czterech zarodków.

Czasami używa się pojęcia „transferu kriogenicznego”. Termin ten odnosi się do przeniesienia zapłodnionych jaj z macicy do środowiska zewnętrznego (w szczególnych warunkach) lub przeniesienia „zamrożonych” („krio” - zamrożonych) zarodków do macicy.

Podczas IVF pacjentowi podaje się średnio 1-4 zapłodnionych jaj w celu zwiększenia szans na pomyślne zapłodnienie. Wszystkie z nich lub kilka z nich z powodzeniem można wszczepić w warstwę śluzową macicy, ale możliwe jest, że wszystkie z nich opuszczą macicę podczas następnej miesiączki. W takim przypadku kobieta będzie musiała powtórzyć procedurę IVF.

Ale jeśli mimo to dojdzie do zajścia w ciążę, a kilka embrionów, a nawet wszystkie cztery, z powodzeniem wszczepiono do endometrium, to zgodnie z zeznaniami specjalisty lub na wniosek pacjenta, niektóre z nich można usunąć z macicy i umieścić w sztucznych warunkach specjalnie dla nich stworzonych. które będą w stanie zamrożonym zgodnie z określoną metodą.

Proces ekstrakcji zarodków z powrotem do środowiska zewnętrznego nazywa się redukcją zarodków. Dokonuje się tego, aby w przypadku nieudanej próby zapłodnienia in vitro umożliwić implantację zamrożonych zarodków. Dzięki technice krioprzekazywania, w przypadku nieudanej transplantacji, kobieta nie będzie musiała po raz kolejny poddawać stymulacji układu rozrodczego na początek owulacji - nie będzie musiała przyjmować wielokrotnych zastrzyków i pić tabletek. Potencjalny ojciec może również uniknąć przepuszczania próbki plemników.

Jak już wspomniano, istnieją przypadki, w których wszystkie zarodki wstrzyknięte do macicy zapuściły korzenie, w tym przypadku decyzja o pozostawieniu wszystkich lub usunięciu „ekstra” należy do kobiety. Ten niuans staje się głównym argumentem przeciwników IVF, którzy uważają ten aspekt bioetyczny za niedopuszczalny zarówno z punktu widzenia religii, jak i prawa człowieka do życia.

W postaci zamrożonej zapłodnione jaja są przechowywane w specjalnym magazynie do zamrażania, w którym utrzymywane są optymalne warunki dla ich żywotności. Można je przechowywać w taki sposób od kilku miesięcy do kilku lat, w zależności od pragnienia biologicznych rodziców. Ta usługa jest płatna.Jego koszt zależy od czasu trwania i warunków przechowywania zarodków.

Po przeniesieniu zarodka pacjentowi należy zapewnić całkowity odpoczynek przez pewien czas, po którym może wrócić do domu.

Lekarz prowadzący przepisuje kobietę, która wcześniej stosowała tę procedurę, do przyjmowania leków, które mają pozytywny wpływ na stan endometrium (wyściółka macicy). Ponadto może zalecić przyjmowanie środków uspokajających, a także leków zmniejszających kurczliwość macicy.

Po dwóch lub trzech tygodniach po wszczepieniu zapłodnionego jaja kobieta przechodzi badanie ultrasonograficzne, które można wykorzystać do oceny skuteczności zabiegu, to znaczy do potwierdzenia lub zaprzeczenia ciąży. Przy udanym wyniku IVF przyszła mama powinna nadal przyjmować przepisane jej leki, ale jeśli żaden z „włożonych” embrionów nie mógłby wszczepić się do śluzówki macicy, komórki te opuszczą macicę z następną menstruacją.

Ta technologia jest ulepszoną zasadą zapłodnienia in vitro.

Gdy to nastąpi, zarodek nie występuje arbitralnie w probówce, ale za pomocą instrumentu podobnego do długiej kaniuli.

ICSI stosuje się w przypadku zmniejszonej lub braku ruchliwości plemników. Oprócz tych niuansów procedura ICSI jest absolutnym powtórzeniem IVF.

Podczas inseminacji wewnątrzmacicznej płyn nasienny jest wprowadzany bezpośrednio do jamy macicy kobiety w okresie owulacyjnym za pomocą specjalnego cewnika.

Procedura sztucznego zapłodnienia może być przeprowadzona w przypadku problemów z poczęciem zarówno u jednego z partnerów, jak iw obu. Powodów pojawienia się takich trudności jest bardzo wiele.

Tak więc pary te są uznawane za niepłodne, które utrzymują regularne stosunki seksualne w ciągu roku bez stosowania antykoncepcji, a ciąża nie wystąpiła. Taki stan rzeczy niewątpliwie wymaga apelowania do specjalistów w dziedzinie zdrowia reprodukcyjnego o dalsze badania i leczenie. Oczywiście fakt, że ciąża nie występuje przez pewien okres czasu, nie jest absolutnym wskazaniem dla IVF.

Jeśli chodzi o najbardziej powszechne przypadki, w których rzeczywiście wskazano IVF, obejmują one:

• Policystyczny jajnik. Jest to patologiczna zmiana w strukturze i funkcji jajników wynikająca z zaburzeń cyklu. Impulsem do rozwoju takiej choroby jest niepowodzenie w wytwarzaniu estrogenów i pęcherzyków oraz wzrost stężenia androgenów - męskich hormonów płciowych, co prowadzi do pojawienia się wielu małych torbieli w strukturze jajników, aw rezultacie do bezpłodności.
• Przeszkoda lub brak jajowodów.
• Endometrioza. Choroba, w której komórki endometrium, warstwa śluzowa ściany macicy, rozszerzają się poza nią.
• Patologiewpływające na jakość męskich plemników.
• Niepłodność niewyjaśniona etiologia.

Nie tak dawno temu, w światowej praktyce klinicznej, zdecydowano się na terapię niepłodności (która niekiedy trwała wiele lat) dla kobiet różnymi metodami zachowawczymi: leczenie farmakologiczne preparatami hormonalnymi, fizjoterapia, masaż, leczenie uzdrowiskowe itp

Sztuczne zapłodnienie w takiej sytuacji uznano za skrajną opcję, dlatego kobiety zwróciły się o pomoc do specjalistów w tej dziedzinie już będących dość dojrzałymi kobietami (pod względem funkcji rodzenia). Takie podejście jest całkowicie błędne, ponieważ w tym wieku prawdopodobieństwo pomyślnego wyniku procedury jest kilkakrotnie zmniejszane.

Głównym zadaniem sztucznego zapłodnienia jest narodziny zdrowego dziecka, więc jeśli ten cel zostanie osiągnięty, wtedy wszystkie wady takiej manipulacji zostaną wyrównane. Według statystyk ponad jedna trzecia przypadków sztucznego zapłodnienia prowadzi do ciąży. Należy jednak pamiętać, że jest to dość złożona technologia, która może mieć również konsekwencje dla zdrowia pacjenta. Kobieta powinna mieć możliwie najpełniejszy obraz możliwych zagrożeń, aby świadomie, po rozważeniu wszystkich zalet i wad, mogła podjąć ostateczną decyzję o celowości takiej manipulacji.

W przypadku udanego przeszczepu zarodka istnieje duża proporcja prawdopodobieństwa, że ​​kilka zarodków zostanie wszczepionych w błonę śluzową macicy i dojdzie do ciąży mnogiej. Dlatego też (na prośbę kobiety) „dodatkowe” zarodki można zmniejszyć, co z kolei może spowodować samoistne poronienie. Jeśli opuścisz wszystkie zarodki, zwiększa się ryzyko niedotlenienia (głodu tlenowego) i przedwczesnego porodu.

Wpływ na odsetek prawdopodobieństwa ciąży w wyniku sztucznego zapłodnienia następujące czynniki:

• wiek potencjalnych rodziców;
• przyczyna niepłodności bezdzietnej pary;
• wyniki nakłucia jajników (charakterystyka jaj i ich liczba);
• jakość nasienia potencjalnego ojca;
• liczba zarodków powstałych w wyniku fuzji męskich i żeńskich komórek rozrodczych w warunkach laboratoryjnych, które są zdolne do rozwoju;
• daremność pary;
• stan błony śluzowej macicy w czasie przeszczepu zarodka (obecność lub brak blizn, procesów zapalnych itp.);
• liczba poprzednich prób procedury IVF;
• stopień kwalifikacji lekarzy w danej instytucji medycznej;
• poprawność fazy przygotowawczej;
• obecność chorób dziedzicznych;
• styl życia potencjalnych rodziców i ich złe nawyki;
• obecność ostrych chorób zapalnych lub nie w pełni leczonych przewlekle w czasie szczepienia zarodka

Oprócz medycznych ograniczeń sztucznego zapłodnienia, istnieją przepisy wymagające zgodności. Na przykład, będąc w formalnym małżeństwie, wymagana jest zgoda współmałżonka na zapłodnienie in vitro, zwłaszcza jeśli plemniki dawcy zostaną użyte jako męski materiał biologiczny. Wynika to z faktu, że dzieci urodzone w związku małżeńskim są automatycznie nabywane jako ojciec współmałżonka matki. Jednak ojciec jest w pełni odpowiedzialny za wychowanie tego dziecka, niezależnie od prawdziwego pokrewieństwa.

Dlatego, jeśli mąż, ze względu na względy etyczne, religijne lub jakiekolwiek inne, protestuje przeciwko sztucznemu zapłodnieniu, wówczas rozwiązaniem tego problemu będzie odmowa małżonków procedury, jeśli żona nie zdoła przekonać swojej bratniej duszy.

Mężczyzna, który został dawcą nasienia, nie może uzyskać danych osobowych o kobiecie, która została sztucznie zapłodniona przy użyciu jego materiału biologicznego. W stosunku do dziecka urodzonego w ten sposób nie ma on żadnych materialnych obowiązków.

Niektóre bezdzietne pary przez długi czas nie mają odwagi skorzystać z procedury sztucznego zapłodnienia ze względów religijnych i etycznych. Wiodące światowe religie (chrześcijaństwo, islam, buddyzm) akceptują to „niepokalane poczęcie” jako najbardziej skrajną miarę. Ponadto stosowanie przez małżonków nasienia dawcy, poczęcie jednej kobiety i zmniejszenie liczby zarodków w przypadku ciąży mnogiej uważa się za niedopuszczalne. Ponadto chrześcijaństwo kategorycznie nie akceptuje macierzyństwa zastępczego.

Jak działa procedura IVF, patrz poniżej.