Objawy i oznaki nadpobudliwości u dziecka

Każde dziecko jest aktywne i dociekliwe, ale są dzieci, których aktywność wzrasta w porównaniu z rówieśnikami. Czy te dzieci można nazwać hiperaktywnymi, czy też jest to przejaw charakteru dziecka? Czy hiperaktywne zachowanie dziecka jest normalne, czy wymaga leczenia?

Terminowo rozpoznana nadpobudliwość, która wymaga terapii, pozwala dziecku kształtować normalne zachowanie i lepiej dostosowywać się do innych osób w zespole. Jeśli jednak pozostawić ADHD u dziecka bez uwagi, utrzymuje się ono w starszym wieku. Nastolatek z takim naruszeniem pogarsza umiejętności szkolne, jest bardziej skłonny do zachowań antyspołecznych, jest wrogi i agresywny.

Nie każde aktywne i łatwo podekscytowane dziecko należy do kategorii dzieci z zespołem nadpobudliwości.

Aby zdiagnozować ADHD, należy zidentyfikować główne objawy takiego zaburzenia u dziecka, które objawiają się:

1. Deficyt uwagi.
2. Impulsywność.
3. Nadpobudliwość

Objawy występują zwykle przed 7 rokiem życia. Najczęściej rodzice zauważają je, gdy mają 4 lub 5 lat, a najczęstszy okres wieku dla specjalisty to 8 lat lub więcej, kiedy dziecko ma do czynienia z wieloma zadaniami w szkole iw domu, gdzie potrzebna jest koncentracja i niezależność. Dzieci, które nie ukończyły jeszcze 3 lat, nie są natychmiast diagnozowane. Są one obserwowane przez jakiś czas, aby upewnić się, że ADHD jest obecny.

W zależności od częstości występowania określonych objawów występują dwa podtypy zespołu - deficyt uwagi i nadpobudliwość. Oddzielnie izolowany jest mieszany podtyp ADHD, w którym dziecko ma objawy i deficyt uwagi oraz nadpobudliwość.

Przejawy deficytu uwagi:

1. Dziecko nie może długo skupiać się na przedmiotach. Często ma niedbałe błędy.
2. Dziecko nie jest w stanie utrzymać uwagi przez długi czas, dlatego nie jest zbierane podczas wykonywania zadania i często nie wykonuje zadania do końca.
3. Kiedy dziecko jest adresowane, ma wrażenie, że nie słucha.
4. Jeśli dasz dziecku bezpośrednią instrukcję, albo go nie wykonuje, albo nie zaczyna go wykonywać i nie kończy.
5. Dziecko jest trudne do zorganizowania swoich działań. Obserwował częste przechodzenie z jednej klasy do drugiej.
6. Dziecko nie lubi zadań wymagających długiego stresu psychicznego. Próbuje ich unikać.
7. Dziecko często traci rzeczy, których potrzebuje.
8. Dzieciak jest łatwo rozpraszany przez obcy hałas.
9. W codziennych sprawach dziecko ma zwiększoną zapomnienie.

Przejawy impulsywności i nadpobudliwości:

1. Dziecko często ustępuje miejsca.
2. Kiedy dziecko się martwi, intensywnie porusza nogami lub rękami.Ponadto dziecko okresowo kurczy się w stolcu.
3. Wstaje z fotela bardzo ostro i często biegnie.
4. Trudno mu uczestniczyć w cichych grach.
5. Jego działania można określić jako „ustanowione”.
6. Podczas zajęć może krzyczeć z miejsca lub hałasować.
7. Dziecko odpowiada, zanim całkowicie usłyszy pytanie.
8. Nie może czekać na swoją turę podczas lekcji lub gry.
9. Dziecko nieustannie ingeruje w działania innych osób lub ich rozmowy.

Aby postawić diagnozę, dziecko powinno mieć co najmniej 6 znaków z powyższego i powinny być oznakowane przez długi czas (co najmniej sześć miesięcy).

Zespół nadpobudliwości jest wykrywany nie tylko wśród dzieci w wieku szkolnym, ale także u dzieci w wieku przedszkolnym, a nawet u niemowląt.

Najmniejszy taki problem objawia się następującymi objawami:

• Szybszy rozwój fizyczny w porównaniu z rówieśnikami. Niemowlęta z nadpobudliwością obracają się znacznie szybciej, pełzają i zaczynają chodzić.
• Pojawienie się kaprysów, gdy dziecko jest zmęczone. Nadpobudliwe dzieci przed snem są często podekscytowane i stają się bardziej aktywne.
• Krótszy czas snu. Dziecko z ADHD śpi znacznie mniej niż powinno być w swoim wieku.
• Trudności z zasypianiem (wiele dzieci musi być kołysane) i bardzo wrażliwy sen. Nadpobudliwe dziecko reaguje na każdy szelest, a jeśli się obudzi, bardzo trudno mu znów zasnąć.
• Bardzo gwałtowna reakcja na głośny dźwięk, nowe otoczenie i nieznane twarze. Z powodu takich czynników dzieci z nadpobudliwością są podekscytowane i zaczynają być bardziej kapryśne.
• Szybkie przełączanie uwagi. Oferując dziecku nową zabawkę, matka zauważa, że ​​nowy obiekt przyciąga uwagę okruchów przez bardzo krótki czas.
• Silne przywiązanie do mamy i strach przed obcymi.

Zwiększona aktywność dziecka może być przejawem jego wrodzonego temperamentu.

W przeciwieństwie do dzieci z ADHD, temperamentne zdrowe dziecko:

• Po aktywnym bieganiu lub innej aktywności siedzi spokojnie lub kłamie, to znaczy sam może się uspokoić.
• Normalnie zasypia, a czas jego snu odpowiada wiekowi dziecka.
• W nocy śpi długo i cicho. Jeśli jest to dziecko, budzi się, by nakarmić, ale nie płacze i szybko ponownie zasypia.
• Rozumie pojęcie „niebezpieczny” i czuje strach. Takie dziecko nie wejdzie ponownie w niebezpieczne miejsce.
• Szybkie opanowanie koncepcji „nie”.
• Może być rozproszony podczas napady złości historia lub jakikolwiek temat.
• Rzadko pokazuje agresja w odniesieniu do mamy lub innego dziecka. Dzieciak może dzielić się swoimi zabawkami, nawet jeśli czasami tylko po perswazji.

Wcześniej występowanie ADHD wiązało się głównie z uszkodzeniem mózgu, na przykład, jeśli noworodek miał niedotlenienie w macicy lub podczas porodu. Obecnie badania potwierdziły wpływ na pojawienie się zespołu nadpobudliwości czynnika genetycznego i zaburzeń rozwoju wewnątrzmacicznego dziecka. Rozwój ADHD ułatwia zbyt wczesny poród, cięcie cesarskie, niska waga okruchów, długi bezwodny okres porodu, stosowanie kleszczy i podobnych czynników.

Podejrzewając zespół nadpobudliwości u dziecka, pierwszą rzeczą do zrobienia jest udanie się do specjalisty. Wielu rodziców zwraca się do lekarza nie od razu, ponieważ nie ośmielają się rozpoznać problemu u dziecka i boją się skazania przez znajomych. Dzięki takim działaniom tracą czas, co powoduje nadpobudliwość powodującą poważne problemy z adaptacją społeczną dziecka.

Są też rodzice, którzy przyprowadzają całkowicie zdrowe dziecko do psychologa lub psychiatry, gdy nie są w stanie lub nie chcą się do niego zbliżyć. Jest to często obserwowane podczas kryzysowych okresów rozwoju, na przykład po 2 latach lub podczas trzyletniego kryzysu. W tym samym czasie dziecko nie ma nadpobudliwości.

We wszystkich tych przypadkach, bez pomocy specjalisty, nie będzie możliwe ustalenie, czy dziecko naprawdę potrzebuje opieki medycznej lub czy ma jasny temperament.

Jeśli zespół nadpobudliwości zostanie potwierdzony u dziecka, takie metody zostaną zastosowane w jego leczeniu:

1. Praca wyjaśniająca z rodzicami. Lekarz powinien wyjaśnić mamie i tacie, dlaczego dziecko ma nadpobudliwość, jak manifestuje się taki zespół, jak zachowywać się z dzieckiem i jak go prawidłowo podnosić. Dzięki takiej pracy edukacyjnej rodzice nie obwiniają siebie ani siebie za zachowanie dziecka, a także rozumieją, jak zachowywać się z dzieckiem.
2. Zmiana warunków uczenia się. Jeśli nadpobudliwość zostanie zdiagnozowana u ucznia o słabych wynikach w nauce, zostaje przeniesiony do klasy specjalistycznej. Pomaga poradzić sobie z opóźnieniem w tworzeniu umiejętności szkolnych.
3. Farmakoterapia. Leki przepisywane na ADHD są objawowe i skuteczne w 75-80% przypadków. Pomagają w adaptacji społecznej dzieci z nadpobudliwością i poprawiają ich rozwój intelektualny. Z reguły leki są przepisywane na długi okres, czasami na okres dojrzewania.

Popularny lekarz wielokrotnie spotykał się w swojej praktyce z dziećmi z rozpoznaniem ADHD. Główna różnica między taką diagnozą medyczną a nadpobudliwością, jak cechy charakteru, Komarovsky nazywa faktem, że nadpobudliwość nie przeszkadza zdrowemu dziecku rozwijać się i komunikować z innymi członkami społeczeństwa. Jeśli dziecko ma chorobę, nie może stać się pełnoprawnym członkiem zespołu, uczyć się normalnie i komunikować się z rówieśnikami bez pomocy rodziców i lekarzy.

Aby upewnić się, że dziecko jest zdrowe lub ma ADHD, Komarovsky radzi skontaktować się z psychologiem dziecięcym lub psychiatrą, ponieważ tylko wykwalifikowany specjalista nie tylko łatwo zidentyfikuje nadpobudliwość dziecka jako chorobę, ale także pomoże rodzicom zrozumieć, jak wychowywać dziecko z ADHD.

Dobrze znany pediatra zaleca przestrzeganie następujących zasad przy wychowywaniu nadpobudliwego dziecka:

• Podczas komunikacji z dzieckiem ważne jest nawiązanie kontaktu. Jeśli to konieczne, dla tego dziecka możesz dotknąć ramienia, odwrócić się do siebie, usunąć zabawkę z pola widzenia, wyłączyć telewizor.
• Rodzice powinni określić konkretne i możliwe do wyegzekwowania zasady dla dziecka, ale ważne jest, aby zawsze były przestrzegane. Ponadto każda taka reguła powinna być jasna dla dziecka.
• Przestrzeń, w której przebywa dziecko nadpobudliwe, powinna być całkowicie bezpieczna.
• Reżim powinien być stale przestrzegany, nawet jeśli rodzice mają dzień wolny. Według Komarovsky'ego bardzo ważne jest, aby nadpobudliwe dzieci budziły się, jadły, spacerowały, kąpały, kładły się do łóżka i wykonywały inne codzienne czynności w tym samym czasie.
• Wszystkie złożone zadania dla nadpobudliwych dzieci muszą zostać podzielone na części, które będą zrozumiałe i łatwe do zrobienia.
• Dziecko powinno być nieustannie chwalone, zauważając i podkreślając wszystkie pozytywne działania dziecka.
• Dowiedz się, w czym najlepiej radzi sobie dziecko nadpobudliwe, a następnie stwórz warunki, aby dziecko mogło wykonać pracę, uzyskując od niej satysfakcję.
• Zapewnij nadpobudliwemu dziecku możliwość wydatkowania nadmiaru energii, kierując go we właściwym kierunku (na przykład chodząc z psem, uczęszczając na sekcje sportowe).
• Kiedy chodzisz z dzieckiem do sklepu lub odwiedzasz, rozważ szczegółowo swoje działania, na przykład, co zabrać ze sobą lub co kupić dla dziecka.
• Rodzice powinni zadbać o swój odpoczynek, ponieważ, jak podkreśla Komarovsky, bardzo ważne jest, aby nadpobudliwe dziecko było spokojne, spokojne i odpowiednie.

Z poniższego filmu możesz dowiedzieć się więcej o nadpobudliwych dzieciach.

Dowiesz się o roli rodziców i wielu ważnych niuansach, oglądając film psychologa klinicznego Veroniki Stepanovej.