Zwężenie odźwiernika u noworodków

W praktyce medycznej dla dzieci istnieją bardzo niebezpieczne warunki, które wymagają specjalnego traktowania. Jedną z tych patologii jest zwężenie odźwiernika.

Stan patologiczny, w którym odźwiernik jest zasadniczo zwężony, nazywa się zwężeniem odźwiernika. Ta patologia jest najczęściej wrodzona. Chłopcy według statystyk częściej chorują niż dziewczęta. Pierwsze niepożądane objawy wrodzonej postaci choroby pojawiają się już u noworodków.

Można również uzyskać zwężenie odźwiernika. Zazwyczaj te kliniczne formy choroby występują u starszych dzieci. Najczęściej jest to konsekwencją ciężkiej postaci wrzodu żołądka lub konsekwencji chemicznego oparzenia wewnętrznej ściany żołądka. Wrodzone postacie choroby występują w praktyce dzieci znacznie częściej niż nabyte. Prowadzenie leczenia zachowawczego w takich sytuacjach jest całkowicie nieskuteczne.

Obecnie naukowcy nie ustalili jednej przyczyny, która powoduje rozwój zwężenia odźwiernika. Określają one kilka czynników sprawczych, które najczęściej przyczyniają się do rozwoju choroby. Obejmują one:

• Różne infekcje wirusowe, na które cierpiało dziecko podczas rozwoju płodu.
• Skomplikowane podczas ciąży. Silna toksykoza, szczególnie w późnych stadiach ciąży, przyczynia się do różnych zaburzeń organogenezy u dziecka. Po urodzeniu dziecko ma różne wady anatomiczne w strukturze narządów wewnętrznych, a także zaburzenia czynnościowe, często objawiające się skurczem szpiku.
• Długotrwałe stosowanie niektórych leków.
• Wyraźne choroby endokrynologiczne u przyszłej matki.

Różne patologie wewnątrzmaciczne prowadzą do pojawienia się klinicznych objawów zwężenia odźwiernika u dziecka po urodzeniu. Zazwyczaj odźwiernik żołądka zapewnia normalne prowadzenie bolusa pokarmowego wzdłuż przewodu pokarmowego. Ta funkcja nazywa się ewakuacją. Jeśli jedzenie nie wychodzi z żołądka i nie zatrzymuje się w nim przez długi czas, to ostatecznie prowadzi do nadmiernego rozciągnięcia jego ścian.

Istnieje kilka etapów rozwoju choroby: rekompensata, rekompensata i dekompensacja. Jeśli diagnoza patologii żołądka została przeprowadzona przedwcześnie lub zbyt późno, wówczas skrajny etap - dekompensacja - osiąga się dość szybko. Natura tej choroby jest postępująca. Z biegiem czasu nasilenie objawów wzrasta.

Początkowej fazie choroby u małych dzieci nie towarzyszy jeszcze rozwój objawów niepożądanych. Zazwyczaj w tym czasie dziecko nie martwi się prawie niczym. W niektórych przypadkach objawy mogą być wyrażane minimalnie, co nie powoduje żadnej troski o ogólny stan dziecka przez rodziców. Zidentyfikuj chorobę z reguły już na dość późnym etapie.

Pierwszym objawem u niemowląt, który powinien zaalarmować rodziców, lekarze uważają pojawienie się uczucia pełni w regionie nadbrzusza. Po pewnym czasie dziecko pojawia się wymiotując jedzone jedzenie. W takim przypadku kawałki żywności pozostają praktycznie niestrawione.

W miarę postępu choroby wymioty występują prawie po każdym posiłku. Nawet jedząc trochę dziecko odczuwa silną potrzebę wymiotów. Po wymiotach dziecko czuje się znacznie lżejsze. W późniejszych stadiach choroby emetyczne pragnienie pojawia się u dziecka nawet po spożyciu płynów: kompot, napój owocowy, herbata, sok, a nawet zwykła woda. Takie wyraźne wymioty prowadzą do tego, że dziecko traci dużo wagi. Wyraźne zaburzenia elektrolitowe i metaboliczne pojawiają się w ciele dziecka.

Przedłużająca się stagnacja pokarmu w żołądku prowadzi do wzrostu procesów gnilnych i fermentacji. W wyniku tego u dziecka pojawiają się lub nasilają się chroniczne choroby narządów przewodu pokarmowego. Niemal wszystkie dzieci z długim przebiegiem zwężenia odźwiernika rozwijają przewlekłe zapalenie żołądka z zaburzeniami wydzielania żołądkowego.

Zakłócenie przyjmowania pokarmu w przewodach jelitowych problemy z wchłanianiem różnych składników odżywczych, a także witamin z pożywienia. Przyczynia się to do tego, że dziecko znacznie opóźnia się w rozwoju fizycznym od swoich rówieśników. Chore dzieci słabo przybierają na wadze, aw niektórych przypadkach nawet bardzo tracą na wadze. Niemowlęta zwykle pozostają w tyle nie tylko w rozwoju fizycznym, ale także psychicznym.

Ciężkie wymioty przyczyniają się do rozwoju wielu objawów odwodnienia u dziecka. Skóra dziecka staje się bardzo sucha. Ciężki przebieg choroby przyczynia się do pojawienia się charakterystycznego wyglądu: twarz jest wyciągnięta, nos się zaostrza, kości policzkowe są wyraźnie zarysowane. Skóra staje się blada, ukazując na niej delikatne niebieskie żyły. Widoczne błony śluzowe bledną i w ustach pojawia się nieznośne uczucie suchości.

Przyczyniają się do tego ciężkie i częste wymioty dzieciak prosi o częstsze picie. W ciężkich stadiach choroby nie poprawia samopoczucia, ponieważ płyn do picia przyczynia się tylko do częstszego występowania wymiotów.

Brak spożycia niezbędnych składników odżywczych prowadzi do tego, że dziecko stale odczuwa rosnące uczucie głodu. Wysoki apetyt utrzymuje się przez długi czas u dziecka i postępuje tylko wraz z rozwojem choroby. Zwiększenie wymiotów prowadzi do tego, że dziecko pojawia się w wyraźnych zaparciach. Przepełnienie żołądka przyczynia się do pojawienia się bólu w okolicy nadbrzusza.

Kiedy pojawiają się pierwsze objawy kliniczne choroby, bardzo ważne jest natychmiastowe skontaktowanie się z lekarzem. Lekarz przeprowadzi pełne badanie kliniczne i badanie dziecka, które jest niezbędne do postawienia prawidłowej diagnozy. Podczas badania lekarz musi omacać brzuch i określić wielkość narządów przewodu pokarmowego.

Aby ustalić zaburzenia metaboliczne, lekarz przepisze badanie krwi dziecka. Zbadaj narządy przewodu pokarmowego za pomocą ultradźwięków. Kolejnym, bardziej nieprzyjemnym badaniem jest badanie endoskopowe górnego układu pokarmowego. Za pomocą specjalnych urządzeń - endoskopów, lekarze przeprowadzają badanie wszystkich anatomicznych części żołądka, a także określają obecność i objętość zastałych w nim treści.

W późnych stadiach choroby ujawnia się badanie endoskopowe objawy zwężenia bliznowatego. Mogą być również obecne u niemowląt z nabytymi formami zwężenia odźwiernika, wynikającymi z chemicznego oparzenia błony śluzowej żołądka różnymi substancjami. Dla starszych dzieci w celu wyeliminowania zwężenia odźwiernika radiografia. Pomaga także ustalić stopień ekspresji istniejących wad anatomicznych.

Obecnie radiografia żołądka u dzieci jest coraz rzadziej stosowana. Ta metoda została zastąpiona przez różne badania USG, które pozwalają dokładniej i pewniej wyjaśnić obecność istniejącego zwężenia żołądka. Ultradźwięki nie przenoszą ekspozycji na promieniowanie, jak promieniowanie rentgenowskie, a zatem mogą być stosowane nawet u najmniejszych pacjentów.

W diagnozie bardzo ważne jest odróżnienie defektów organicznych (strukturalnych) od wad funkcjonalnych. Zwężenie odźwiernika jest patologią organiczną charakteryzującą się obecnością wyraźnego zwężenia w obszarze odźwiernika. Pilorospazm - zaburzenie czynnościowe związane z naruszeniem unerwienia nerwowego organizmu. W niektórych przypadkach, aby przeprowadzić diagnostykę różnicową między tymi dwoma stanami patologicznymi, lekarze uciekają się do wyznaczenia schematów kursu leków przeciwskurczowych.

Jaka jest różnica między skurczem szpiku i zwężeniem odźwiernika w następnym filmie.

Aby wyeliminować niekorzystne objawy choroby, przeprowadza się różne rodzaje leczenia chirurgicznego. Operację wybiera chirurg dziecięcy, biorąc pod uwagę stan początkowy dziecka, jego wiek i obecność towarzyszących chorób przewlekłych u dziecka. Najczęściej leczenie chirurgiczne zwężenia odźwiernika odbywa się w sposób zaplanowany.

W pediatrii często stosuje się praktykę chirurgiczną Operacja Freda-Ramstedta. Ta metoda jest najbardziej delikatna dla delikatnego ciała dziecka. Podczas operacji chirurdzy wykonują warstwową sekcję błon śluzowych i mięśniowych, docierając do strażnika. Podczas chirurgicznego leczenia wpływu na błonę śluzową nie ma. Taka delikatna technika może znacznie zmniejszyć prawdopodobieństwo powikłań pooperacyjnych.

Po dotarciu do zwężonego działu strażnika lekarze wydają sekwencyjne otwieranie gęstego pierścienia mięśniowego. Przyczynia się to do tego, że błona śluzowa może usunąć się bez zastosowania na niej nacięć chirurgicznych. Następnie rozmiar żołądka stopniowo powraca do normy, a wszystkie niekorzystne objawy kliniczne zwężenia odźwiernika znikają całkowicie.

Nawet ciężkie zwężenie odźwiernika jest wskazaniem do operacji. Jeśli dziecko nie wykona leczenia chirurgicznego, szybko pojawiają się niebezpieczne powikłania. W niektórych przypadkach może to być nawet śmiertelne. Zwężenie odźwiernika jest dość niebezpiecznym stanem klinicznym, który wymaga natychmiastowego leczenia.