Dziecko płacze w przedszkolu: porady od psychologa

Pierwsza podróż do przedszkola jest koniecznością, bez której nie da się uniknąć. Po pierwsze, rodzice nie mogą sobie pozwolić na wychowanie dziecka w domu, ponieważ muszą iść do pracy, po drugie, tylko w przedszkolu otrzyma wystarczającą ilość komunikacji z rówieśnikami i dużo innej wiedzy, która go rozwinie i przygotuje do szkoły. Jednak dla dziecka, które przez całe życie było praktycznie nieodłączne od matki i domu, jest to prawdziwe wyzwanie.

Nie wysyłaj dziecka do przedszkola jest zbyt drogie, ale możesz przynajmniej dokładniej określić datę pierwszej kampanii - czy to jest czas, aby to zrobić teraz, czy lepiej poczekać trochę więcej. Rodzice raczej nie będą w stanie samodzielnie ocenić poziomu gotowości dziecka, więc możesz zwrócić się do psychologa. Te ostatnie wyróżniają trzy typy dzieci:

• Dobrze przystosowalne. Jeśli twoje dziecko jest takie, oznacza to, że masz szczęście. Zazwyczaj te dzieci są otwarte i przyjazne, więc szybko nawiązują nowe znajomości, natychmiast przyciągając wokół siebie. Nie boją się nowych sytuacji, jeśli nie niosą ze sobą wyraźnego zagrożenia, dlatego czują się w przedszkolu tak pewnie, jak w każdym innym miejscu.

• Średnie dopasowanie. To absolutna większość dzieci. W przedszkolu po raz pierwszy będą przestraszeni i niewygodni, ale to dopiero pierwszy raz. Takie dziecko płacze w przedszkolu zwykle tylko pierwszego dnia, a nawet wtedy - nie wszystkie, ale tylko w ciągu pierwszych kilku godzin. Następuje dalsza adaptacja - dziecko widzi, że nic mu nie grozi, a on jest dobrze traktowany, powoli zaczyna komunikować się z innymi i stopniowo staje się jego własnym tutaj.
• Słabo adaptowalny. Odsetek dzieci tego typu jest również stosunkowo niski, ale mogą one bardzo utrudnić życie ich rodzicom. Są bardzo przywiązani do mamy i taty i całkowicie tracą pewność siebie w ich nieobecności iw nieznanej sytuacji. Co najgorsze, takie dziecko nie przyzwyczaja się do tego, płacze równie ciężko, gdy przychodzi do przedszkola po raz pierwszy, a kiedy jest już wymienione przez drugi miesiąc. Z pewnych powodów trudno mu znaleźć przyjaciół, co tylko pogarsza problem.

Cała opisana klasyfikacja jest odpowiednia, jeśli dzieci wszystkich wymienionych typów znajdują się w dokładnie takich samych warunkach, ale w praktyce tak nie jest. W końcu prawdopodobnie zauważyłeś, że nawet podciągasz się do jednej pracy i idziesz do innej, jakbyś chodził do ciężkiej pracy. Jednak chęć lub niechęć do podjęcia określonej pracy lub do konkretnego przedszkola może wynikać zarówno z przyczyn stałych, jak i nietrwałych, a czasami problem łez dzieci można rozwiązać, rozpoznając i eliminując takie powody. Oto, na co powinieneś zwrócić uwagę:

• Zła adaptacja - Uniwersalna odpowiedź na pytanie, dlaczego dzieci nie chcą chodzić do przedszkola, ale psycholodzy używają tego terminu tylko wtedy, gdy dziecko w nieznanym środowisku jest odpychane i dosłownie wszystko przerażone.Ale tę koncepcję można podzielić na kilka mniejszych i konkretnych powodów: jeden nie lubi wstać wcześnie i iść gdzieś przy złej pogodzie, inni czują się niepewnie w zespole (inne pytanie dotyczy każdego, lub w tym), inni po prostu nie chcę słuchać innych.

• Czasami kryje się za tym powód niezbyt dobry stan zdrowia. Dziecko mogło tylko przeziębić się, ale to jest katar i ból głowy. W podobnej sytuacji dorośli nie są zbyt radośni, a mimo to dzieciom jeszcze trudniej jest znieść dyskomfort. Jednocześnie w każdym przedszkolu istnieją idealne warunki do przenoszenia wszelkich infekcji - jest wiele dzieci, z których każde ma układ odpornościowy.

• Czasami dzieci w przedszkolu są banalne za mało rodziców. Jest oczywiste, że za pierwszym razem nie są wystarczające dla wszystkich, ale niektórzy są tak przyzwyczajeni do tego, że stale się nimi opiekują, że teraz są po prostu zgubieni i nie rozumieją, co robić i jak się zachować. Mowa o braku niezależności - być może z czasem dziecko go znajdzie, ale na razie trzeba cierpieć.
• Dzieci bardzo trzeba się komunikować - w znacznie większym stopniu niż dorośli. Jak powiedział klasyczny, nigdzie nie czujesz się tak samotny, jak w tłumie i dzieciach, może to być w pełni dotknięte. Nikt nie wydaje się obrazić, ale nie ma na ciebie szczególnej uwagi - jak możesz nie być smutny?

• Przyczyną ostrej niechęci do uczęszczania do przedszkola może być zachowanie innych dzieci. Nie jest tajemnicą, że dzieci są stworzeniami raczej okrutnymi, po prostu dlatego, że nie zdają sobie jeszcze sprawy, jak bardzo są w stanie obrazić inną osobę. Mogą być dokuczani i wzywani, ale w tym wieku przedmiot ośmieszenia nie jest jeszcze w stanie krytycznie potraktować takich sytuacji i pozostać obojętnym. Niektórzy ludzie zaczynają nazywać nazwiska w odpowiedzi, a nawet rzucają się w bójkę, podczas gdy inni obrażają się, czują brak akceptacji siebie jako kolektywu i płaczą.
• Zabawne jest to, że w niektórych przypadkach mama płacze w przedszkoluprowadzenie dzieciaka. Jest bardzo zmartwiona, zostawiając swoje ukochane dziecko na cały dzień w towarzystwie innych dzieci, pod nadzorem dobra, ale także nieznajomej ciotki, aby mogła pokazać swoje podniecenie lub, co gorsza, nawet pozwolić łzy. Dzieci czują, że takie rzeczy są bardzo subtelne i łatwo przenoszą emocje swoich rodziców na siebie. Mówiąc najprościej, takie zachowanie ich matki przeraża ich.

Większość rodziców szczerze chce, aby ich dziecko nie płakało z samej wzmianki o przedszkolu, ale ich metody osiągnięcia celu są czasami zaskakująco szczere. Nie rób kilku rzeczy, które mogą zaostrzyć problem - być może to wystarczy:

• Niektórzy psychologowie nie radzę zabierać dzieci do przedszkola w wieku 3-5 lat (właśnie wtedy, gdy zwykle dzieje się to w naszym kraju), ponieważ na tym etapie następuje kompleksowa ponowna ocena świata i dzieci w nim. Uważają, że lepiej jest przekazać dziecko przed 3 rokiem życia - ponieważ szybciej się przystosowuje.
• Jeśli dziecko już poszło do przedszkola i ciągle tam płacze, nie karć go za to. Po pierwsze, agresja przestraszy go jeszcze bardziej i będzie dodatkowym powodem łez, a po drugie, zrozumie - jest po prostu mały i potrzebuje ochrony.

• Nie ma potrzeby, aby dziecko obiecywało, że nie będzie już płakać i tym bardziej bezsensowny odwołać się do tego, co obiecał. Nawet dorośli nie zawsze celowo dotrzymują swoich obietnic, ale dla dziecka ten rytuał jest generalnie całkowitą abstrakcją, wciąż nie rozumie jego istoty i może po prostu zapomnieć. W końcu nie płacze, ponieważ chce cię zdobyć, ale dlatego, że nie może rozwiązać części swojego problemu, więc byłoby lepiej, gdybyś mu w tym pomógł.
• Nie ma mowy nie wyśmiewajcie się z obaw dziecijak również nie ma potrzeby narzekać na ten problem nikomu w obecności sprawcy. W wieku przedszkolnym jest już w stanie porównać się z innymi dziećmi i bardzo ważne jest, aby czuł, że jego rodzice nadal go kochają, a tutaj okazuje się, że starsi są z niego niezadowoleni.
• Najlepsza głupota rodziców - przestraszyć dzieciaka faktem, że za ciągły płacz zostanie na zawsze w przedszkolu. W ten sposób tworzysz wyraźne skojarzenie „przedszkole to kara”, a kto zgodziłby się znieść karę za każdy dzień, choć z przerwami w nocy?

• Nie myśl nawet o pozostawieniu dziecka w domu tylko dlatego, że płacze i odmawia pójścia do przedszkola. Jeśli nie chce tam dzisiaj iść, to dlaczego miałby chcieć jutro? Jego opinia mogłaby się zmienić, gdyby się tam udał i zobaczył, że tam nie było tak źle, ale jeśli powody braku chęci są bardzo konkretne, niech mówi o nich bezpośrednio. Wskazując łzy, po prostu psujesz dziecko i tracisz nad nim kontrolę.
• Dzieci obawiają się, że ich rodzice, pozostawiając ich w ogrodzie, nie przyjdą po nich - nie przyzwyczają dziecka do możliwości takiego rozwoju, ale nie używaj słowa „wkrótce”. Dzieci w młodszym wieku przedszkolnym mają bardzo względne pojęcie czasu, tym bardziej, że nie pozostawiłeś ich w spokoju przez długi czas, więc „wkrótce” to kwestia minut. Czas ucieka, ale mama wciąż nie przychodzi - okazuje się, że nie dotrzymała obietnicy. Więc może wcale nie nadejść, a to jest dobry powód do płaczu.

Chociaż należy unikać wielu śmiesznych prób rozwiązania problemu, istnieją sposoby, aby skutecznie przyczynić się do tego, że dziecko dowolnego rodzaju adaptacji zyska dodatkowe zaufanie i niezależność. To nie rozwiąże problemu natychmiast, a dziecko może płakać przez kolejne dwa lub trzy miesiące, ale przy odpowiednim podejściu osiągniesz swój cel w ciągu maksymalnie sześciu miesięcy, nawet w najcięższych przypadkach (z wyjątkiem poważnych zewnętrznych przyczyn łez). Porada psychologa:

• Dziecko jest bardzo przerażone faktem, że opuszczałeś go na maksymalnie pół godziny, a teraz zostawiłeś go na cały dzień. Naucz go stopniowo przedszkola - pozwól mu najpierw udać się tam na kilka godzin, potem na trzy, i tak dalej, aby uniknąć nadmiernego stresu.
• Przejdź przez kilka przedszkoli, najlepiej z dzieckiem. Więc znajdziesz najlepszą instytucję, a on będzie miał okazję posunąć się naprzód, by sformułować opinię na temat tego, co nadchodzi jako coś normalnego, a nie problemu.

• Pozwól, aby zmiany przychodziły do ​​dziecka stopniowo. Jeśli jest przyzwyczajony do spania przez długi czas i do siedzenia w domu przez większość czasu, przechodź próby - najpierw po prostu obudź go o szacowanej godzinie, a następnie dodaj opłaty, a następnie zabierz go na spacery, które pewnego dnia zaprowadzą cię do przedszkola.
• Jeśli oddasz swoje dziecko do przedszkola dość późno, spróbuj wyjaśnić mu słowami, co oznacza korzystanie z nowych znajomości i kręgów społecznych. Nie zapominaj, że zazwyczaj nie daje się tego w pierwszej chwili, więc najpierw musisz trochę cierpieć.
• Aby dziecko nie myślało, że zostało porzucone, daj mu wyraźne odniesienie do harmonogramu, aby wiedział, że rodzice naprawdę o nim nie zapomnieli, jest za wcześnie.

• Pozwól dziecku nauczyć się wcześniej komunikować z innymi dziećmi - przynajmniej w tej samej piaskownicy. Możesz spróbować symulować sytuację w domu, w grze RPG opartej na przedszkolu.
• Niech ten mały zabierze ze sobą coś znajomego, drogiego jego sercu. Najlepszy ze wszystkich, oczywiście, ulubiona zabawka.
• Staraj się nie stwarzać okazji do ekscytacji dzieci. Dziecko rano nie powinno być ranione, więc nie denerwuj się i nie rób zamieszania, nawet jeśli podejrzewasz, że spóźnisz się do pracy.
• Demonstracyjnie przyjazna rozmowa z pracownikami instytucji - niech dziecko zobaczy, że nie jest pozostawione nikomu, ale naprawdę dobrym ciotkom. Znowu, jeśli maleństwo pozostanie w dobrych rękach i zostanie zabrane później, dlaczego mama płacze i nie chce się pożegnać z małym? Pokaż, że nic złego się nie stanie.
• Wieczorami interesuj się stanem dziecka. Będąc niezależnie wypowiedział swój dzień, on sam zrozumie. że nic złego się nie stało, a jeśli powtarza się to dzień po dniu, nie ma się czego obawiać.

W następnym filmie psycholog podzieli się z wami praktycznymi wskazówkami adaptacja dziecka w przedszkolu.