Dlaczego dziecko boi się ciemności i co robić? Porady psychologiczne

Boję się ciemności. To prawda. Niewiele, oczywiście, nie dla patologii, i nie zawsze, ale ogólnie obawiam się. Wszystko zaczęło się w dzieciństwie. Pamiętam, jak nie spałem całą noc: płaszcz mojej mamy na wieszaku, który po oczyszczeniu wisiał na gwoździu, nagle „skręcił” w Szczytową Pannę. Oczywiście wiedziałem, że to płaszcz, ale strach ma wielkie oczy! Co więcej, fantazja spełniła swoje zadanie - Pani „poruszyła się” niemal naturalnie i spojrzała na mnie, jakby. Zadzwoniłem do mojej babci. Była zdecydowaną kobietą, w niektórych miejscach nawet trudną, taką chatę odbudowano, a pola zaorano po wojnie.

Babcia nie znalazła lepszego rozwiązania, niż zmusiła mnie do przejścia przez cały ciemny pokój do tego przerażającego wieszaka na płaszcze, tak żebym sam widział, że to tylko płaszcz. Nie będę opisywał całego mojego dziecięcego horroru w procesie pokonywania kilku metrów tej ścieżki. Mogę tylko powiedzieć, że epizodyczny strach przed ciemnością pozostał ze mną jako przypomnienie dzieciństwa.

1. Spośród 100 matek 80 mówi, że z wszelkiego rodzaju strachu ich dzieci boją się ciemności. Tak więc 8 na 10 dzieci w wieku od 3 do 10 lat boi się ciemnych pomieszczeń.
2. W 80% przypadków strach przed ciemnością jest dziedziczony. Gdyby to było z rodzicami, to z dużym prawdopodobieństwem dziecko również będzie się bać ciemności.
3. U 10% ludzi na świecie strach przed ciemnością trwa całe życie.
4. W 2% rozwija się w chorobę, nyctofobię.

Strach przed ciemnością nie jest strachem przed brakiem światła jako takiego. To jest strach przed nieznanym i nieprzyjemnym, który może ukrywać się w tej ciemności. Ponieważ we mgle nasz mózg nie otrzymuje wyraźnego sygnału z organów widzenia o bezpieczeństwie środowiska, pojawia się pewna niepewność. A jeśli fantazja jest bogata, szybko „dokończy” brakujące elementy. I proszę - straszny obraz jest gotowy! Dzieci, jak wiecie, mają większą zdolność fantazjowania i dlatego obawy dzieci są tak powszechne.

Nienarodzone dziecko oczywiście nie jest jeszcze w stanie dokładnie zrozumieć, co się dzieje, ale jego układ nerwowy i mózg „pamiętają” biologiczną odpowiedź na doskonale strach. W rezultacie embrion ma zdolność do strachu. To prawda, do tej pory instynktownie.

1. Najczęściej strach przed ciemnością doświadczają dzieci śpiące samotnie. Dlatego, pośrednio, strach przed ciemnością jest strachem przed samotnością. Nawet noworodki mogą to sprawdzić.
2. Jeśli rodzice są uzależnieni od „horrorów”. „Jeśli nie zjesz owsianki, zadzwonię do Babai” lub „Jeśli nie przestaniesz się bawić, zły czarownik przyjdzie po ciebie!” W ciemności, kiedy dziecko odpręża się przed pójściem spać i mentalnie, jak dorośli, przewija się przez dzień w głowie, to właśnie ten „Babai” lub „zły czarownik” może zmaterializować się w wyobraźni dzieciaka w ciemnym pokoju.
3. Jeśli w obecności dziecka seniorzy oglądają horrory, opowiadaj okropne historie. Pamiętaj, że mózg dziecka, nawet mały i nieczuły, rejestruje jasne obrazy, a następnie odtwarza je w najbardziej nieodpowiednim momencie.
4. Jeśli dziecko często przegląda wiadomości z dorosłymi. Każdy przypadkowy obraz w historii o katastrofie, morderstwie lub ataku może spowodować strach przed ciemnością.
5. Jeśli dziecko jest za dużo, jest zabronione.
6. Jeśli w rodzinie występują poważne konflikty, w którym rysowane są dzieci.

Ponadto strach przed ciemnością jest często charakterystyczny dla dzieci rodziców „wieku”. Im więcej lat ma matka w chwili narodzin dziecka, tym silniej ona i domownicy martwią się o „późne” okruchy. Biegną na pierwszy telefon, jęczą, sapią i rozchlapują ręce. W rezultacie rosną neurasteniczne, łatwo pobudliwe, dziecięce niemowlę, bardzo podatne na strach, a nie tylko ciemność.

Ciemność często boi się dzieci z rodzin niepełnych. A pierwsze „dzwony” strachu przychodzą z reguły na pewien okres rozwód lub opiekę nad jednym z rodziców.

Z całą powagą, aby uprzejmie dowiedzieć się od niego, czego dokładnie się boi, dlaczego, kto mieszka w jego ciemnym pokoju, co może zrobić dziecku i dlaczego w ogóle przyszedł? Innymi słowy, w ten sposób będziesz w stanie ustalić czynnik, który dał „początek” wrodzonemu programowi strachu.

Konieczne jest upewnienie się, że dziecko nie ma dostępu do oglądania krwawych i przerażających filmów, nie gra w te same gry komputerowe. Jakikolwiek strach jest jak ogień, jeśli wrzucisz do niego drewno, będzie się on rozbłyskiwał coraz bardziej.

Uważaj na swoją mowę, staraj się nie dyskutować o negatywnych tematach w obecności dziecka, a zwłaszcza nie straszyć niegrzecznego dziecka złymi postaciami, które „przyjdą i zabiorą je do lasu”.

Spróbuj zbadać ciemne pomieszczenie ze swoim dzieckiem. Przejdź przez to razem lub z całą rodziną, włącz światło nocne i pokaż opary, których nikt nie ukrył w żadnym rogu.

Powiem od razu, że ta rada nie zawsze działa. Faktem jest, że w obecności rodziców dziecko wydaje się uspokajać. A gdy tylko zapada noc i gasi światło, kategorycznie odmawia bycia samemu. Ponieważ szczerze wierzy, że potwory, które doprowadziły ojca i matkę, powrócą. Dlatego wolę zapobieganie „długoterminowe”.

Dodatkowy sposób. Poproś dziecko, aby narysowało potwora - więc wizualizuje je i zdaje sobie sprawę, że nie jest tak przerażający, ponieważ wyobraźnia zawsze rysuje bardziej „kolorowe” zdjęcia. Koniecznie zamień potwora w życzliwego potwora na końcu, pociągnij go za szeroki uśmiech i miłe oczy. Rozmawiaj i baw się z nim z dzieckiem.

1. Krytykuj i śmiej się z dziecka. Jeśli twoje dziecko przyznało, że boi się być samemu w swoim pokoju, idź spać w nocy, ponieważ jest przerażające w ciemności, nie krytykuj go i nie nazywaj go tchórzem. Te horrory ukryte w pobliżu gabinetu są dla ciebie nierealne. Dla dziecka są prawdziwe. I nie jest niegrzeczny, kiedy mówi o swoim strachu, jak myślą niektórzy rodzice, ale wyraża zaufanie do ciebie. Dzieli z tobą swoje główne nieszczęście.
2. Puknij „klin klinowy”. To jest metoda mojej babci.Jeśli dziecko boi się ciemności, nie należy zamykać go celowo w ciemnym pokoju, aby zdał sobie sprawę, że nie ma powodu do strachu. Może to spowodować panikę i utrwalić przerażenie, czyniąc z niego prawdziwą fobię.
3. W żadnym wypadku nie można włączyć do tej gry. Jeśli dziecko mówi, że smok mieszka pod jego łóżkiem, nie musisz tam zaglądać i wołać: „Och, i naprawdę, co za straszna rzecz! Tutaj nie będziesz posłuszny, na pewno wyjdziesz i ugryzie cię w nogę! Dziecko wierzy. A strach będzie się czasem nasilał.

Jeśli rodzice ignorują strach dziecka przed ciemnością i nie podejmują działań w odpowiednim czasie, zwykły strach dzieciństwa może stać się prawdziwą patologią. Powstały niktofobiya pociągają za sobą cały splot różnych lęków. Może to powodować zaburzenia nerwowe i psychiczne u dziecka, ataki paniki przez całe życie.

Dzieci z reguły zaczynają bać się ciemności w wieku 2 lat, kiedy ich wyobraźnia jest już wystarczająco rozwinięta i zdolna do tworzenia całościowych obrazów, w tym negatywnych. Ale dzieci w tym wieku nadal nie są w stanie jasno i dokładnie poinformować rodziców o swoich obawach. Dlatego mogą budzić się w nocy, robić napady złości, uparcie odmawiać spania w łóżeczku i stale prosić o spanie z rodzicami.

W wieku 3 lat, kiedy zaczyna się kryzys, związany z pierwszą epoką przejściową, granice otaczającego świata dla dziecka są rozdzielane. Teraz wie, że poza apartamentem jest coś jeszcze: plac zabaw, park, przedszkole ... Kiedy gromadzą się doświadczenia i wiedza, rosną obawy. Dziecko jest w stanie porozmawiać o nich, narysować je na twoją prośbę. Użyj tego, aby wyeliminować przyczynę strachu.

4 lata prawie wszystkie dzieci są niesamowicie wrażliwe. Mają sądy oceniające, pamiętają wydarzenia, dialogi, dobrze sobie radzą. W połączeniu z brutalną fantazją, wszystko to może prowadzić do strachu przed ciemnością.

Za 5 lat dziecko aktywnie komunikuje się z rówieśnikami, a historia strachu opowiedziana przez kogoś w przedszkolu lub oglądana w telewizji może być przyczyną nocnych lęków. Dzieciak nie jest jeszcze w stanie odróżnić fikcji od prawdy, a jego mózg natychmiast „narysuje” przerażający obraz. W przypadku pięciolatków ważne jest, aby omawiać obawy, rozumować dla siebie i uczyć dziecko logicznego myślenia.

W wieku 6 lat dziecko jest w stanie „zobaczyć” w ciemności swojego pokoju postacie swoich ulubionych książek i kreskówek. Fantastyczni bohaterowie, nie zawsze pozytywni i mili, przychodzą, jak by to miało szczęście, bliżej nocy. I dopóki tu nie zasniesz!

Ponadto w tym wieku rozwija się myślenie asocjacyjne. Tak więc zwykła komoda może stać się złym potworem, a wieszak (jak w moim przypadku) jest mistycznym stworzeniem. Ważne jest, aby pokazać dziecku, że nikogo nie ma w pokoju.

W wieku 7 lat strach przed ciemnością może być konsekwencją stresu, który odczuwa dziecko, gdy zaczyna szkołę. Jeśli perswazja nie pomaga, dokonaj permutacji w pokoju pierwszego stopnia. Pozwól wszystkim przerażającym obiektom zmienić miejsce wdrożenia.

W wieku 8 lat strach przed ciemnością zwykle ustępuje. Ale jeśli dziecko wciąż się boi, nie należy ignorować jego problemów, myśląc, że „wkrótce wszystko przeminie samo”.

W wieku 9 lat, a także w wieku 10 lat, lęk przed ciemnością nie jest częstym zjawiskiem. Zwykle wynika to z faktu, że szybko rozwijające się dziecko psychiki się zmienia.To normalny proces, każdy doświadcza tego na swój sposób. Jeśli strach przed ciemnością nie ma charakteru paniki, nie ma powodu do obaw. Z pomocą psychologa rodzice mogą łatwo poradzić sobie z nieprzyjemną sytuacją.

• Jeśli dziecko ma już 10 lat i jest bardzo przestraszony ciemnym pokojem i boi się spać bez światła. Młodsi uczniowie doskonale rozróżniają, gdzie jest prawda i gdzie są opowieści. Dlatego historie o fantastycznych stworzeniach żyjących w ciemnościach jego pokoju powinny być powodem do pójścia do psychologa lub psychoterapeuty.
• Jeśli strach przed ciemnością u dziecka wiąże się z głośnymi nocnymi napadami, krzykami, a nawet strachem przed śmiercią.
• Jeśli strach przed ciemnością wyraża się w atakach paniki. Dziecko oddycha nierówno, traci przytomność.

Psycholog kliniczny Veronika Stepanova szczegółowo omawia pracę z obawami dzieci w następnym filmie.

1. Strach przed ciemnością u dziecka można przez to pokonać. Samo dziecko nie może sobie poradzić.
2. Poprawnie zidentyfikowany powód Szybko obawiasz się, jak odstawić dziecko od strachu przed ciemnością.
3. Jeśli dziecko przestraszyło się ciemności już w świadomym wieku (od 7 do 10 lat), warto przejrzeć relacje rodzinne i dowiedzieć się, jak dziecko komunikuje się w zespole. Być może powód leży w sytuacji konfliktu.
4. Daj swojemu dziecku dodatkową aktywność fizyczną - pisz w dziale, koła, gdzie będzie wymagało dużej ilości energii. Ze strachu przed siłą po prostu nie pozostanie.
5. Aby pokazać na przykład, jak pokonać lęki.
6. Aby nakłonić dziecko do rysowania. Umiejętność przenoszenia obrazów z wyobraźni na papier pozwala rozpryskuć emocje, a narysowana historia przerażenia przestaje być przerażająca. Zwłaszcza, jeśli mama dodaje coś od siebie do zdjęcia, które rozweseli dziecko.
7. Dobrze pomaga w radzeniu sobie ze strachem przed ciemnym testem graficznym. Uczniowie sobie z tym poradzą. Pozwól dziecku pisać o swoich obawach. Weź ze sobą „mini-kompozycję” i wyjaśnij, że „przerażające” słowa to tylko słowa. Zwróć uwagę na syna lub córkę, jak są napisane.
8. Użyj w walce z lękiem przed grą. Takich jak na przykład w chowanego. W końcu musisz ukryć się w ciemnych miejscach. W trakcie zabawnej gry dziecko nie będzie miało czasu wyczuwać strachu.

Obejrzyj poniższe filmy, w których psycholodzy przedstawiają swoje zalecenia.